VRIESPUNT

Het vissen stond door de feestdagen genoodzaakt op een laag pitje. Alle “speciale” dagen vielen toevallig op de dagen dat ik normaal gesproken standaard op roofvis tocht ga. Dat is vervelend, maar ach, ik had mij erbij neergelegd en wist dat er nog genoeg dagen gingen komen om her en der wat rovers te verschalken. Alleen wanneer ik voor de derde week op rij geen mogelijkheid zie om te vissen, tja dan begin ik toch echt een beetje ontwenning verschijnselen te krijgen. Een nieuwe CV installatie weerhoud mij er zeer waarschijnlijk van om een poging te wagen. Een schrale troost is dat de temperatuur tegen het vriespunt ligt en waarschijnlijk alles dicht ligt.

Als de monteur na exteem goede verzorging van mijn zijde net na het middaguur zegt klaar te zijn grijp ik mijn kans en trek ik erop uit. Ik heb slechts kort de tijd, ongeveer anderhalf uur vistijd, en dus ga ik voor een zekerheidje deze keer. Oke, ook in anderhalf uur word het natuurlijk lastig om snoek te vangen, zeker met zulke temperaturen. Wanneer ik de auto uit stap heb ik direct twijfels of ik hier wel goed aan gedaan heb, want het is écht koud en de wind maakt het nog eens gevoelsmatig een stuk kouder. Bij aankomst blijkt dat de helft van het water is inmiddels niet meer vloeibaar is en dus word het de openingen pakken tussen het ijs.

Na een kwartiertje begin ik te merken dat mijn handen niet zo lekker aanvoelen en mijn tenen zonder mij op de hoogte te stellen hebben besloten op vakantie te gaan. Waarheen? Geen idee, maar ze lijken niet meer aan mijn voeten te zitten. Ook de vis wil niet meewerken zo lijkt het want daar waar ik normaal gesproken mijn aanbeten wel krijg gebeurt dat deze keer niet. Met nog een half uur te gaan besluit ik te verkassen naar de andere kant van het water, het is een long shot maar je weet maar nooit. Ik begin achterin om op deze manier richting mijn auto te lopen. Hoe dichterbij ik kom, hoe kouder ik het krijg en hoe meer ik begin te verlangen naar een klein beetje warmte. Tóch krijg ik in één van mijn laatste worpen die verlossende aanbeet! Yes! Mijn swimbaitje word gegrepen en zorgt voor de verlossende vangst van de dag. Toch lekker dat je kou niet voor jan met de korte achternaam hebt getrotseerd. Gauw maak ik een fotootje en zet het vervolgens het visje weer terug in zijn element. Missie geslaagd! Het is ook gelijk mooi geweest. De plicht roept weer de vistijd is weer voorbij. Op naar de volgende, maar dan hopelijk wat langer…