VOL OP DE BOL…

Maandagmorgen, een week na mijn eerste najaar sessie sta ik al weer in de startblokken om nogmaals te gaan voor een zeebaars sessie. Mijn gebroken lichte stokkie is vervangen voor een nieuw exemplaar en dus ben ik weer helemaal klaar om de zeebaars te gaan belagen. Ik verwacht overigens niet dat ik mijn lichte hengeltje veel ga gebruiken dit keer want met een zuidwesten wind kracht 4/5 zal ik wel wat meer nodig hebben dan een gram of veertien. Dat blijkt ook wel wanneer ik aankom want in mijn enthousiasme maak ik nog wel eens beslissingen die achteraf niet heel slim zijn. De wind staat werkelijk vol op de bol. Gelukkig weet ik met mijn reeds bewezen Illex aasjes, omdat ze zo gestroomlijnd zijn, nog redelijke afstanden te behalen. Ik moet even geduld hebben voordat de stroming erin komt wat op zich vreemd is want normaal gesproken stroomt het rond dit tijdstip voor het hoge best wel aanzienlijk naar binnen. Not this time! Het wil maar niet op gang komen, misschien zit ik wel in de buurt van doodtij bedenk ik mijzelf, maar het is niet dat ik daar ook maar iets aan kan doen. Wanneer ik slechts ongeveer drie kwartier voor het hoge water zit begint het fatsoenlijk te stromen. Inmiddels ben ik aangekomen op de derde stek en besluit daar even te blijven hangen omdat ik hier een week eerder die mooie dikke zeebaars ving. Die klote wind maakt het lastig om de afstand te behalen en dus besluit ik uiteindelijk om maar weer over de twintig gram te gaan vissen, niet omdat ik het niet voel maar écht voor de afstand. Vrij snel nadat ik deze keuze heb gemaakt krijg ik die graag gewilde beuk op de hengel. Yesss!

Een seconde of vijf hang ik in de hengel en kan eigenlijk niets doen, daarna voel ik dat ie naar boven komt en dan weet ik dat de kans dat ik ‘m vang behoorlijk vergroot word. Niet veel later schuif ik een mooie dikke zeebaars de kant op. Gauw een pica en dan laat ik ‘m uiteraard weer gaan. Ik word alleen maar fanatieker, besluit hier weg te gaan want ja… ik verwacht niet nóg zo’n vis hier. Het laatste gedeelte van de stroming pak ik op de stek waar ik vorige week begon. Ook daar moet ik gevoelsmatig namelijk zo’n vis kunnen vangen. Ik merk alleen wel dat de wind mij nu toch echt parten begint te spelen, de windstoten duren langer en worden harder. Het moment wat ik heb is nog maar kort en ik wil graag nóg zo’n zeebaars vangen, maar met deze forse wind gaat het niet gemakkelijk zijn. Eerlijk gezegd ben ik al een behoorlijk stukje over de tijd die ik ingepland had voor deze sessie. Shit, ik moet ermee ophouden. Voor nu dan, want de zin om weer een sessie-tje te doen is er nu al weer. Op naar de volgende keer dus maar weer…