VEEL VAN HETZELFDE…

We zitten inmiddels in November, tjonge! Ik had niet verwacht dat ik dit jaar nog zóveel op zeebaars zou gaan vissen. Als je dan weer de smaak te pakken krijgt en je merkt dat het rond deze tijd van het jaar gewoonweg wat rustiger word met medevissers ben je ook geneigd om wat vaker te gaan. Deze keer vis ik met laagwater en ik moét bekennen dat het gevoel voor mij iets minder is. Het water is kouder dan wanneer het opkomend is en dus ga ik met een enigszins getemperd gevoel richting waterkant, wetende dat de zeebaars ook wel eens niet “aan” zou kunnen staan. Ik weet óók dat bepaalde dammetjes met laag wat lastiger te vissen zijn, maar hey, ik zit in de flow op het moment dus ook dat moet wel goed komen dan. Stek één zorgt ervoor dat ik weer met beide beentjes op de grond sta want na een keertje of drie a vier opnieuw opgetuigd te hebben verkas ik van ellende maar naar stek twee. Ook daar is het veel van hetzelfde. Gossie! Ja het is even geleden dat ik hier met laag gestaan heb en dat moet ik dus bekopen met het verspelen van de nodige shads. Dát is nou precies het stukje ritme wat je nodig hebt bij het zeebaars vissen, ben je het even kwijt dan ben je de klos, hoort erbij. Stek drie is beter bevisbaar en dat levert dan ook binnen een handvol worpen de eerste zeebaars op. Een mooie vis tegen de zestig is de klos en mag even bij mij op de foto! Hoppetee!

Het geeft echt wel een lekker gevoel dat je zo’n vis op de kant hebt hoor. Nadat ik de vis heb teruggezet en ik al behoorlijk wat worpen verder zonder enig teken van leven heb gedaan besluit ik maar een beetje te gaan freewheelen. Ik pak wat verschillende stekken, vis met verschillende maatjes aas en probeer op deze manier de sleutel te vinden om nog meer van die zeebaarzen op de kant te krijgen. Tot dusverre zonder resultaat overigens. Ook een stek waar op de dag goed gevangen was met de boot levert voor mij helaas niets op. Ik zelf had gehoopt dat de vis met het afgaande wat dichterbij mijn stek zou komen, maar helaas. In het licht waarin ik sta kan ik wel zien dat het water ontzettend troebel is, misschien is dat wel de rede waarom het deze avond wat lastiger gaat als de voorgaande sessies? Wie zal het zeggen, het ligt natuurlijk nooit aan mij! 😉 Aangezien ik de vis echt nergens kan vinden besluit ik maar om alle strekkers op dit stuk even aan te doen. Diep, ondiep, hard stromend en wat zachter, klein en groter aas, dichtbij en verder weg, niets wat ik probeer levert nog een aanbeet op. Misschien is het wel gewoon “meant to be” deze avond. Rond een uur of elf besluit ik er weer lekker mee te stoppen. Ik heb weer een vis en ook nog een mooie, op naar de volgende maar weer…