THE A-TEAM…

Soms krijg ik weer eens “als vanouds” de kriebels, dan krijg ik het gevoel dat het tijd wordt om de plannen die in mijn hoofd rond waren te gaan verwezenlijken. Ik zie inmiddels zó ontzettend veel mensen een poging wagen om een zeebaars te vangen, waarbij iedereen de o zo goede en inmiddels lang bewezen shad als wapen mee neemt naar de waterkant. Logisch, want waarom zou je het risico nemen om te blanken wanneer het niet nodig is? Toch vind ik het zelf leuk om wat andere technieken toe te passen, technieken die nog niet voor iedereen weggelegd zijn, of om ze toe te passen op stekken die niet voor de hand liggen, waarbij ik uiteraard met regelmaat terug grijp op de oude bekende technieken.

Wanneer ik even wat extra tijd heb zie ik een gaatje om mijn “out of the box” ideeën te gaan toepassen. Ik ga een paar uurtjes ultralight vissen op zeebaars. Weightless (of nagenoeg), weedless met een superlichte hengel waarbij ik probeer met maximaal vijf gram te vissen, gewoon omdat het kan maar wel met het risico dat het niets gaat worden gezien het feit dat het niet al te best is met het vangen van zeebaars op ‘t moment. Er van te voren vanuit gaan dat je niets vangt werkt voor mij persoonlijk het beste, want dan blijf ik gewoon gaan en wanneer het dan niet lukt dan is het maar zo. Wanneer ik aan de waterkant sta en ik het water langzaam aan naar buiten zie stromen zit het wel goed met het vertrouwen eigenlijk. Het water is mooi helder, de wind is wat hard maar niet onoverkomelijk met deze manier van vissen. Het klinkt misschien gek, maar het voelt eigenlijk direct goed wanneer ik verschillende shads, slugs en ander gespuis uitprobeer.

Een half uurtje later wanneer ik op “de kop” sta krijg ik mijn eerste aanbeet. Shit, die kwam toch enigszins onverwacht en het moment is zó kort dat het eigenlijk onmogelijk is om op aan te slaan, al probeer ik dat natuurlijk wel, maar zonder resultaat. Het geeft gelukkig wel aan dat ik op de goede weg ben en dat de vis geïnteresseerd is. Nadat ik van aas verander is het niet veel later toch raak! Niks moeilijke aanbeet, gewoon vól erop waarbij mijn korte stokkie hoepeltje krom getrokken word. Yes! “I love it when a plan comes together” zou Hannibal van the A-Team zeggen. Wanneer ik klaar ben met klikken en het tijd is om verder te gaan merk ik dat de wind flink is gaan aanwakkeren én gaan draaien. Dat is wel jammer, ik kom werpend gewoon niet vergenoeg meer uit de kant. Ik heb nog geen zin om ermee op te houden, probeer tegen beter weten in, maar na een aantal worpen moet ik helaas erkennen dat het voor vandaag klaar is. Tijd om te stoppen dus, maarrr het begin is er…op naar de volgende!