LIPJES GETUIT!…

Maandag visdag, het is net zoiets als woensdag gehaktdag. Je weet nooit of het lukt maar het staat wel in de planning. In de voorloop van deze sessie was het eigenlijk de bedoeling om samen met Paul op stap te gaan, hij met de vliegenhengel en ik gewoon met de baitcaster. Uiteindelijk komt Paul erachter dat het toch niet zo’n goed idee is om mee te gaan, aangezien de wind nogal behoorlijk door waait. Vanwege dat feit besluit ik ook om niet al te ver van huis te gaan en het maar een beetje in de buurt te proberen. Wanneer ik dan aankom begrijp ik dat Paul niet mee ging, ik waai namelijk bekant uit mijn verschoning.

Onder het mom van “ik ben er nu toch” besluit ik om tóch maar lekker te gaan proberen. Wie weet is het wel goed voor de vis? Ik ben alleen niet heel overtuigd van mijn eigen verhaal want de laatste keer onder soortgelijke omstandigheden was namelijk ook niet al te best, en nu waait het nog een tandje harder. Het waait zelfs zo hard dat ik soms moeite heb om mijn kunstaas naar achteren te krijgen om mijn worp te maken. Toch krijg ik binnen de kortste keren een snoek achter mijn aasje aan met een flinke stofwolk als gevolg, maar pakken is een ander verhaal. Ik doe voor de zekerheid nog een paar worpen maar het geeft niet het gewenste effect. Het lijkt erop dat deze snoek zijn prooi niet meer terug kan vinden. Niet veel later kom ik er wel achter dat wat er gaande is zómaar eens de vorm van de dag kan gaan worden want meermaals krijg ik de vissen wel achter mijn aasje aan, maar pakken.. ho maar! Veranderen van aas geeft ook niet het gewenste effect. Ik probeer langzaam, snel, diep, ondiep, ik verander van kleuren maar niets lijkt verschil te maken. Op het moment dat ik dan maar accepteer dat deze dag een lastige dag gaat worden krijg ik tóch nog waar ik voor kwam. Een mooie snoek pakt mijn swimbait en haalt mij van de nul! Wiehoe! Gauw maak ik een fotootje en dan kan ie weer terug.

Ik loop nog een klein stukje door in de hoop nóg een snoek te vinden die zin heeft in een maaltijd maar hoe verder ik loop hoe troebeler het water lijkt te worden. Ik ga terug en probeer de stukken waar ik volgers heb gekregen, en dat zijn er best aardig wat, nog even uit te pluizen met een ander aasje. Het resultaat is teleurstellend, want waar ik normaal gesproken toch zéker één van de vissen weet te verschalken gaat die vlieger deze dag gewoon niet op. De kaken zitten stijf op elkaar en de lipjes zijn getuit. Eerlijk gezegd kan ik die beestjes ook geen ongelijk geven. Het is geen weer om uit eten te gaan, het is weer om voor de kachel te hangen, en dat is wat ik ook ga doen. Op naar de volgende keer…