HOEKJES EN GAATJES…

Voordat ik mijn winter seizoen in ga ben ik van plan om nog minimaal één keer richting de rivier te gaan. Even een korte sessie doen om te kijken of ze er nog steeds zitten. Dennis heeft wel zin in een verzetje en dus gaan we gezamenlijk op pad. Op het moment dat we voor het eerst het water zien schrikken we beide wel een beetje. Het zou eigenlijk laag water moeten zijn, of thans dichter er tegenaan, maar niets is minder waar. De stand van de rivier is zó hoog dat het lijkt alsof het hoog water is. Kak! Over de kleur van het water hebben we het nog niet gehad, maar dat lijkt potverdikke wel erwtensoep met nul komma nul doorzicht. Dat gaat dus een lastig avondje worden.

Dat laatste word ook bevestigd wanneer we op de geijkte stekken gewoon geen beet krijgen. Opgeven doen we niet, al weten we dat het waarschijnlijk wél een korte sessie gaat worden. Toch krijg ik eigenlijk uit het niets een tik op de dropshot montage. Na een half uurtje krijgen we toch waarvoor we zijn gekomen. Een mooie snoekbaars laat zich na een lekkere dril het net in schuiven. Hoppa! Die is in de pocket. Ik maak er gauw een paar fotootjes van om hem daarna weer terug te zetten in zijn eigen element. Een ding is mij wel duidelijk, je moet de vis echt recht voor zijn bakkes gooien wil je wat bewerkstelligen. Dennis pakt het open stuk water, terwijl ik doe waar ik goed in ben en dat is peuteren. Dat dropshotje ziet werkelijk ieder hoekje en gaatje wat ik kan vinden.

Als ik op het volgende hoekje passeer krijg ik de tweede vis van de avond aan de lijn. Zonder enige waarschuwing staat ineens de top krom, het inhaleren van het aas is mij niet eens opgevallen. Een werkelijk prachtige baars laat zich zien in de oppervlakte. Zó dan, dat is wel weer een mooi formaat hoor. Even het meetlintje van Dennis erbij om erachter te komen dat deze vijfenveertig centimeter aantikt. En dat zomaar op een doordeweekse korte avondsessie. Nog even blijven we staan wat nog één aanbeet oplevert, een zwaardere vis maar helaas weet ik deze niet te verzilveren. Daarna is het eigenlijk wel klaar. Bij Dennis bleef het deze avond stil, maar dat is dan ook weer niet zo gek. Soms moet je ook gewoon een beetje geluk hebben om zo’n aanbeetje te krijgen. Het is weer mooi geweest voor deze keer, we gaan op naar de volgende….