DUBBELE CIJFERS…

Het zit allemaal niet mee de laatste tijd. Niet dat ik geen vis vang, maar écht noemenswaardig is het allemaal niet. Oke, kan gebeuren…hoort erbij zullen we maar zeggen. Ik heb besloten de donderdag te pakken voor deze komende sessie, en deze keer ga ik weer eens op zoek naar zeebaars. Het opkomende getijde valt al vroeg in de avond en ik heb besloten om maar een beetje te gaan pionieren, aangezien het zó ontstellend druk is op de “standaard” stekkies. Daar kom ik dus niet meer.

De eerste stek is er een die mij eigenlijk direct bevalt. Het is rustig, er staat een mooi stroompje en het voelt bij de eerste worpen eigenlijk direct goed aan. Dat ik op dit moment geen stootje krijg kan ook aan andere dingen liggen en dus ga ik zonder vis op weg naar stekkie twee. Helaas is dit een erg ondiepe dam die ik eigenlijk direct af schrijf. Even in het kort wat ik daarna doe: Ik ga naar stek drie die helaas bezet is…dan maar een hapje eten en vervolgens terug om erachter te komen dat andere vissers mij te slim af zijn. Op naar de volgende stek dan maar. Helaas op stek vier, meer richting de zee, ook geen vis, stek vijf ook geen vis. Stek zes word nét wanneer ik aan kom verziekt door een aanmerende boot, wegwezen dus…boehoee…ik besluit te gaan snoekbaarzen. Bij aankomst zie ik dat stek zeven helaas ook bezet is…KAK! Dit is wel frustrerend. Eigenlijk ben ik het zat en stel ik de navigatie in naar “huis”.

Wanneer ik onderweg ben naar huis heb ik nog één stek die ik voor ogen heb en besluit ik om de navigatie nog even naar stek ácht van de avond. Gelukkig zie ik bij aankomst dat er niemand aan de waterkant sta. Eindelijk kan ik een paar worpjes doen om te proberen nog wat van deze avond te maken. Een kleine tien minuutjes later vang ik mijn eerste snoekbaarsje van de avond. Gevolgd door nummer twee en drie en toch nog flink wat aanbeten die zó voorzichtig zijn dat ik er niet eens op kan aanslaan. Als ik al die aanbeten had verzilverd zat ik waarschijnlijk in de dubbele cijfers, maarja… als… dan, afijn je kent het verder wel.

Wanneer het koud begint te worden en alle kleding in de auto ligt besluit ik nog één poging te doen op zeebaars. Het is de laatste stek die ik voor ogen heb. Veel tijd heb ik niet meer, want het is inmiddels al laat. Helaas blijft het ook op stek negen én tien doodstil. Het is bizar! Een blank op zeebaars, dat is lang geleden voor mij. De dubbele cijfers kwamen deze avond niet van de vis maar van de hoeveelheid bezochte stekken. Bizar, maar het is zo. Op naar de volgende maar weer…