ANDERE DINGEN…

Het lijkt al weer een eeuwigheid geleden na mijn laatste post. Klopt ook wel een beetje, want er moest voorbereid worden voor een supertoffe trip naar Extremadura in Spanje, maar daar zien jullie later meer van. 😉 Nu, inmiddels een paar weken verder zit ik in de voorbereiding voor de groepsreis naar Noorwegen, dus gevist word er niet heel veel. Tóch kon ik mij afgelopen week niet inhouden en moést ik er eventjes uit om te kijken of de zeebaars inmiddels al gearriveerd was. Nadat ik mijn koffer gedeeltelijk ingepakt heb en mijn warmte pak even voorzie van een nieuwe waterdichte laag middels de wasmachine heb ik een kleine anderhalf uur de tijd om de zeebaars achter de vinnen te zitten. Gauw pak ik mijn spullen om niet veel later aan de waterkant te staan. Wanneer ik uit de auto stap spiek ik eventjes om te kijken of er nog meer vissers staan. Helaas is dat het geval. Jammerlijk genoeg zijn alle stekken reeds bezet en dus stap ik toch enigszins teleurgesteld terug de auto in om maar weer richting huis te gaan.

Het feit dat het ieder jaar drukker word kan ik moeilijk verkroppen. Het is natuurlijk hartstikke leuk dat mensen enthousiast worden van zeebaarsvissen, maar als je als visser al een paar jaartjes mee gaat en je bent gewend dat je altijd alleen hebt gestaan is het wel eens lastig om zelf enthousiast te blijven. Wanneer ik weer met mijn auto voor de deur sta, kom ik weer tot bezinning. Ik besluit naar een ander stekkie te rijden om nog één poging te doen, hopend op rust en kalmte op deze stek. Bij aankomst krijg ik waar ik naar zoek. Er is niemand. Gauw zoek ik het dammetje op en doe ik de eerste worpjes van het jaar. Omdat dit voor mij ook een nieuwe stek is moet ik eventjes zoeken hoe ik hier het beste kan vissen. Na een worpje of tien denk ik goed gepositioneerd te staan en komt het gevoel langzaam aan weer boven.

Ik probeer dichtbij de vissen en ver weg te vissen, maar het shadje word niet gegrepen. Kan gebeuren natuurlijk en met een schuin oog kijk ik al naar de volgende dam om te kijken of niet heel toevallig daar gevist kan worden. Toch besluit ik om eerst nog eventjes van aas te wisselen en dat blijkt een goede keuze want bij de tweede verre worp krijg ik de verlossende aanbeet. Yesss! Het lijkt ook nog eens een mooi exemplaar te zijn. Niet veel later ga ik met een mooie maatse vis op de foto! Lekker man, zo’n eerste zeebaars. Ik doe nog een paar worpjes, ga vervolgens richting de volgende dam om er halverwege achter te komen dat ik het eigenlijk wel mooi vind geweest. Ik heb vis en ik heb eigenlijk nog andere dingen te doen en dus keer ik om en ga ik richting de auto. De eerste korte sessie zit erop, het is mooi geweest…op naar de volgende!