VERRE VAN TOF…

Het is wel weer eens leuk om eens wat anders te doen in de gesloten tijd. Dat meervalvissen laat de hersenen weer eens kraken want na het vangen van een meerval op de dobber, wat ook wat nadelen met zich meebrengt zoals bijvoorbeeld de windgevoeligheid, word het tijd om een andere montage te proberen. Pop-Up met een tros wormen moet het deze keer gaan doen. Na twee vergeefse pogingen, wat gevoelsmatig met de flinke temperatuurdaling te maken had, heb ik deze keer toch wat meer vertrouwen in een goede afloop. Het zonnetje schijnt en wanneer mijn setup staat begin ik eerst maar eens met het genieten van die zonnestraaltjes op mijn bol. Muziekje op, ahh life’s good! De grote hoeveelheden muggen die boven mijn hoofd zoemen blijven voorlopig door de wind uit de buurt. Het is echt even genieten. Het duurt eigenlijk niet eens heel lang voordat ik ook wat activiteit heb op de wormen maar helaas zet de aanbeet niet door. Jammer! Wanneer het dan begint te schemeren besluit ik nog even te checken of alles nog zit zoals het hoort te zitten kom ik erachter die aanbeet die ik had wel degelijk iets was aangezien er geen aas meer op mijn haak zit. Shit! Die had ik even niet aan zien komen. Wanneer ik de boel weer op orde breng spot ik wat knutjes, je weet wel, die hele kleine kløte vliegjes die je compleet verrot steken. Als het er niet te veel zijn is het niet erg, maar ik heb er een allergische reactie op en da’s verre van tof.

Wanneer er wederom geplukt word op mijn andere hengel ben ik het zat. Ik ga één hengel weer ombouwen naar een dobber terwijl de andere op de loodmontage blijft. Als ik net in lig met de dobber word mijn andere hengel uit het niets uit de steun getrokken, ik ben nog nét op tijd om hem te pakken. Niet veel later ligt er een mooie meerval van ruim boven de meter op het matje. Yess! Ook dit werkt dus. Inmiddels begin ik toch wel wat meer last te krijgen van die knutjes, ze zitten echt overal voor mijn gevoel. Zelfs de foto maken is lastig, maar het lukt, waarna ik als een speer de vis terug zet in het water om mijzelf te gaan bevrijden van die rampen knutjes. Het is al te laat, ze hebben mij gevonden. Wat ik ook doe, ik kom er gewoon niet meer vanaf. Betekent voor mij eigenlijk maar één ding en dat is stoppen. Als ik het niet doe dan heb ik echt een probleem namelijk. In allerijl ruim ik mijn spullen op ondertussen de knutten van mij afslaand. Wat jammer, want ik had écht het gevoel dat er nog meer in zat. Het is niet meer voor deze keer, op naar de volgende keer dan maar weer.