UITDAGING OP ZICH…

Na mijn eerste visloze snoek avontuur van het winterseizoen is het tijd om revanche te nemen. Tenminste dat hoop ik want na de behoorlijke hoeveelheid neerslag van de afgelopen dagen zal het vangen van een snoek waarschijnlijk wederom een uitdaging op zich zijn. Deze keer ga ik op pad met Dennis en ga ik tóch maar terug naar de stek waar ik afgelopen week was, maar dan op een ander gedeelte van het water want ik verwacht dat het dáár toch wel mogelijk zou moeten zijn. Als we aankomen zie ik dat het water zo bruin is als dunne poep. Shit! 🙂 Daar waar ik even mijn nieuwe aasjes wilde proberen laat ik ze maar in de kist zitten en haal ik de Chatterbait te voorschijn, want dit gaat m echt niet worden. We vissen samen een behoorlijk stuk af maar het resultaat is gewoon een hele dikke NUL en de enige actie de we hebben is een misser op het kunstaas van Dennis. Als we al ruim over de helft van de vistijd zitten vertel ik Dennis dat ik iets anders voor ogen heb, een andere stek op een half uur rijden maar met de spits in aantocht besluiten we dat onze wegen hier scheiden en dat we binnenkort nogmaals een poging gaan wagen. “Zal je zien dat je dalijk nog vier snoeken vangt.” zegt hij, waarop ik antwoord dat dat waarschijnlijk niet gaat gebeuren.

Een half uur later sta ik wederom aan de waterkant, en ook hier is het water toch wel aan de troebele kant. Het neemt niet weg dat ik binnen de vijf minuten eerst een snoek mis maar dezelfde vis in poging twee toch nog weet te verschalken. Yes! Toch nog een vissie en met nog drie kwartier in het verschiet vóórdat het donker word misschien ook nog niet de laatste. Na een fotootje pak ik mijn spullen weer bij elkaar en ga ik weer door. Tien meter verderop lijkt het erop dat ik een bijtmomentje te pakken heb wanneer ik wederom een snoek aan de lijn heb! Hatsa, de keuze om te verkassen was in ieder geval een goede. Wanneer ik een meter of vijftig verder wederom een snoek haak kan ik wel zeggen dat ik van een nagenoeg kansloze missie tóch nog wat moois heb gecreëerd. Wanneer ik na het opbergen van mijn spulletjes ondanks het feit dat het al zwaar aan het schemeren is nog even een paar worpjes maak weet ik eigenlijk wel dat het zeer waarschijnlijk gedaan is. Oké, hand in eigen boezem, het vertrouwen ebt ook wel een beetje weg. Ik pak nog een bekend stukje maar of het nu mijn eigen vertrouwen is of het vermoeden dat de vis weer “uit” staat, er gebeurt in ieder geval helemaal niets meer. Eigenlijk is het ook wel weer mooi geweest. Revanche gehaald, op naar de volgende keer…