OP DE WEG TERUG…

(19-03-2020) Een dikke maanden geleden plande ik mijn laatste vissessie. Niet vrijwillig natuurlijk, want na de laatste keer vissen werd mij toch lichtelijk, enigszins dwingend afgeraden om door te gaan met vissen. Het was inderdaad een goede keuze want al had ik het gewild, het had ‘m echt niet meer geworden. Nu, na dik vier maanden ga ik langzaam aan wat vooruit en is mij zelfs gezegd om te gaan vissen, oh yeah…times are changing. En dus ben ik na een eerste korte, maar helaas vruchteloze sessie samen met Roy op het OVM weer op pad gegaan om te kijken of ik dan misschien een snoekbaarsje kan triggeren. Ik word deze keer vergezeld door Arjan en we hebben besloten om een kijkje te gaan nemen op de Put. Gewoon een paar uurtjes vanaf de kant klooien, even kijken of ze heel misschien al op de ondieptes liggen, maar al snel word duidelijk dat daar nog geen sprake van is. Na een aantal worpen maken we toch maar de keuze om de vis wat dieper te zoeken, wat gelukkig voor Arjan redelijk snel een mooie maat snoekbaars oplevert. Dat geeft weer een beetje vertrouwen.

Dat het mij mij nog niet van een leien dakje gaat word gedurende de sessie wel duidelijk, want ik verspeel loodkop na loodkop wat er op duidt dat de scherpte er zeker nog niet is. Het mooiste is nog dat het mij niet deert, ik ben eindelijk weer eens buiten met den hengel in den hand. Dat verspelen neem ik vandaag maar op de koop toe en ik kan er zelfs een beetje om lachen, zij het als een boer met kiespijn. Vrolijk vissen we verder en al lijkt het dat de vis de bek stijf op elkaar houd, er is hier toch altijd een beetje hoop op een visje. Naar mate we opschuiven komen we ook wat meer op de ondieptes terecht, maar als Arjan en ik hier een tijdje hebben gestaan is het wel duidelijk voor ons allebei. Als ik opper dat ik graag nog een paar worpjes op het diepe wil doen, blijkt dat hij er hetzelfde over denkt en dus wandelen we terug. Na een paar worpen kom ik er wel achter dat het beste bij mij er wel af is. De arm begint behoorlijk te protesteren en ik besluit om ermee te kappen. Enerzijds jammer, anderzijds heb ik het toch ruim tweeenhalf uur volgehouden. Ik ben weer op de weg terug. Misschien wel op tijd voor project FO1000CI – II. Op naar de volgende maar weer…