IJDELE HOOP…

Het seizoen is weer begonnen. Na de groepsreis naar Noorwegen heb ik altijd eventjes tijd nodig om weer een beetje op gang te komen. Logisch ook, want je hebt nog te maken met de afwikkeling van deze trip, het verhaal tikken, filmpje maken en last but not least, even rust pakken want dat kan je wel gebruiken nadat je plm dertig man aan het begeleiden bent. Enfin, we zijn er weer, ik heb de snoekbaars spullen weer opgepakt en we gaan voor de eerste sessie van het seizoen. Op voorhand schat ik dat het lastig zal zijn in verband met de hoge waterstand en dus maak ik een plan waarbij ik kies om te gaan voor die ene grote snoekbaars. Eerst haal ik mijn vergunning, om vervolgens een uurtje a anderhalf te vissen op mijn “normale” stekkies om vervolgens weer in de auto te stappen en de gok te nemen op die ene mooie grote. Gelukkig ben ik wél snel van de nul en kan ik de eerste snoekbaars van dit seizoen verwelkomen. Dicht onder het kantje, maar het is er een en ik ben er blij mee.

Het water is wel ontzettend troebel, doorzicht nul komma nul en dat maakt dat ik er moeite mee heb wát ik nu precies moet gebruiken als aas. Ik probeer van alles en nog wat, maar het heeft niet het gewenste effect. Tóch besluit ik nog een ander stekkie mee te pakken want het gevoel dat er nog wat te halen valt is er wel. In dit geval is het een ondiepe plaat op de rivier waar ik normaal gesproken altijd wel een visje van, maar als ook daar de aanbeten uit blijven besluit te vertrekken naar de grote vissen spot, fingers crossed dat het aan de andere rivier iets minder troebel is. Bij aankomst blijkt dat dat ijdele hoop is, want ook hier is het doorzicht niet om aan te gluren. Daarbij komt ook nog eens dat de dammetjes aan het begin van het opkomende getijde compleet onder water lopen en dát gooit roet in het eten. Ik ben maar alleen, voel mij niet op mijn gemak en ik besluit uit veiligheidsoverwegingen te stoppen. Balen, maar in mijn achterhoofd wist ik wel dat dit ging gebeuren. Geen grote vissen dus deze keer, het is niet anders. Ik heb nog wel een veiliger alternatiefje en besluit daar de avond verder uit te vissen. Gelukkig weet ik op dit stekje nog een snoekbaarsje toe te voegen, wat op zich niet verkeerd is aangezien het getijde eigenlijk precies verkeerd om staat. Als ik na een kwartiertje vissen zonder een enkel aanbeetje mijn aasje kwijt raak besluit ik om niet meer op te tuigen. Het is niet goed, het gaat ook niet beter worden en dus neem ik het besluit om er lekker mee te stoppen. De eerste sessie was zozo maar geen man overboord, er komen er nog genoeg. Op naar de volgende dus maar…