DE MINSTE UURTJES…

Soms moet je even je momentje pakken. Als ik Annette ergens midden in het land af moet zetten, zit er voor mij niets anders op dan een hengel mee te nemen en een paar uurtjes te gaan vissen met de c-rig. Het weer is werkelijk ideaal en ik verheug mij echt op een paar uurtjes vissen, ook al weet ik dat ik niet het beste moment tot mijn beschikking heb. Sterker nog, normaal gesproken zijn het de minste uurtjes van de dag. Als ik na een half uurtje rijden aan kom en mijn eerste blik op het water werp zie ik dat dit water ook word gebruikt om naakt te recreëren. Hmm, om daar nou met mijn hengeltje naast te gaan staan… 😉 Ik schuif maar een stukje op en hoop dat het verderop “rustiger”is.

Misschien is het wel mijn geluk, maar na een aantal worpen lijkt het erop dat ik de vis gevonden heb. De eerste aanbeet is hangen en het is ook nog eens gelijk een hele dikke en gezonde vis die op enkele centimeters na de vijftig niet haalt. Goh, wat een begin zeg. Top! Eigenlijk kan mijn dag al niet meer stuk. Niet veel later vang ik ook nummer twee van de dag, deze keer een iets kleinere vis, maar nog steeds een vis van ruim in de veertig centimeter. Happy me!

Dat ik op de goede stek sta word wel duidelijk als ik na deze twee vissen een “collega” visser in een boot voor mij heb liggen er letterlijk voor zorgt dat ik niet meer vooruit kan vissen. Ik moet er gewoon omheen. Bloed irritant maar ik ben vandaag Zen, ik heb geen zin om te schelden en te tieren en dus laat ik het voor wat het is. Jammer genoeg houdt dit tafereel een kleine anderhalf uur aan wat er zienderogen voor zorgt dat de vis zich anders gaat gedragen. De aanbeetjes worden zelfs zo voorzichtig dat ik twee keer finaal in de lucht sla. Ik besluit te vertrekken.

Ik heb nog korte tijd om te vissen en dat blijkt ook wat na een half uurtje zonder enig teken van leven word ik gebeld door mijn meissie dat het tijd is om haar weer op te halen. Ach, het is mooi geweest zo. Ik ben niet ontevreden met twee vissen op de kant en twee vissen die ik had kunnen hebben. Op naar de volgende keer…