USA San Angelo 2012

15 April 2012, na drie jaar is de tijd aangebroken om te vertrekken naar het één van de droogste en dorste gedeeltes van de verenigde staten, Texas! Het gedeelte van Amerika waar je uren lang kan rijden zonder dat je ook maar iemand tegenkomt, en je je vervolgens bevindt in steden met miljoenen inwoners die van alle gemakken voorzien zijn. Het is niet voor niets dat Amerika, voor mij in het begin genoodzaakt, nu zeer hoog op mijn shortlist staat van meest memorabele vakantielanden. Negen uur later ben ik terug in “The Lone Star State”.

Als ik na een week op doortocht uiteindelijk aankom in San Angelo, kan ik natuurlijk niet wachten om de door mijzelf bij elkaar geraapte materialen nat te maken. De droogte die de afgelopen jaren in Texas heeft huisgehouden is ook San Angelo niet ontgaan, waardoor de meren en kanalen in en om deze stad behoorlijke littekens hebben opgelopen. De omliggende meren zijn zo goed als leeg, en het kanaal waar ik altijd viste staat droog vanwege werkzaamheden, waardoor al mijn van te voren bedachte plannen direct de prullenbak in kunnen. Wat een tegenvaller. Dit betekent dat alle kennis en informatie die ik drie jaar geleden opgedaan heb en ik gehoopt had mee te kunnen nemen gewoonweg niet kan gebruiken. Toch besluit ik de eerste dagen te vertoeven op het twin buttes reservoir, het meer waar ik drie jaar geleden geëindigd was.

Als ik het meer na een klein kwartiertje rijden onder ogen zie besef ik dat het vissen in de aankomende weken waarschijnlijk zeer lastig gaat worden. Dit grote reservoir staat nog maar voor 0,26% vol, waardoor alle obstakels die vroeger onder water lagen nu allemaal uitgedroogd boven water staan en het restant van dit ooit zo grote meer vooral bestaat uit ondiepe, kale watervlaktes waar wél vis huist, maar eigenlijk niet goed gevist kan worden. Toch ik ga het proberen. Op zoek naar dieper water bewandel ik één van de vele wegen over de bodem van het reservoir. Normaal niet zichtbaar, maar gezien de grote hoeveelheid truck-sporen die tussen de metershoge obstakel velden doorlopen krijg ik de indruk dat de droogte al een lange tijd aan de gang is. Na een flinke wandeling met een temperatuur van rond de 30º Celsius kom ik eindelijk op een klein stukje dieper water, hopend dat de vis met deze temperaturen toch de dieper gelegen gedeelten opzoekt. Vrij snel hierna word mijn gedachte bevestigd als ik na een aantal worpen aan een stevige dril bezig ben. Als dit een largemouth is dan ben ik gelijk binnen, maar als de vis dichter onder de kant komt zie ik dat het om een fraaie channel catfish gaat. In eerste instantie niet mijn target vis, maar al met al toch best een leuke vis om te vangen. Hierna is de tijd voor deze dag voorbij en maak ik mijzelf op voor de volgende keer die komen gaat.

Ook dag twee en drie verblijf ik op twin buttes, nog steeds speurend naar randen of putten in de ondiepe vlaktes en ondertussen de kanten uitwerpend. De diversiteit aan vis is groot te noemen, maar de verlangde largemouth blijft frustrerend ver buiten werpbereik. Schubkarpers en catfish worden regelmatig gespot evenals de grote hoeveelheden speldaas. Dan slaat mijn hart ineens over! Bijna recht voor mij zie ik een longnose gar naar boven komen om adem te happen om vervolgens nog geen halve meter uit de kant langs mij te cruisen. Ik weet dat de kans klein is om zo’n vis, vanwege zijn spitse gepensnuit op de spinnerbait te vangen maar toch probeer ik de vis aan te werpen. Als ik de spinnerbait vlak voor zijn bek op de bodem laat vallen ben ik stomverbaasd als deze klaarblijkelijk agressieve gar daadwerkelijk tot de aanval overgaat. Een flink tik op mijn hengel verraad zijn interesse, maar daar blijft het dan ook bij. Hierna spurt de gar met hoge snelheid weg. Na deze schitterende ervaring ga ik verder met mijn speurtocht naar largemouth bass. Een paar honderd meter verderop vind ik een mooie, iets diepere richel. Bij mijn volgende worp vind ik waar ik voor kwam als een largemouth bass mijn spinnerbait grijpt waarna een mooie dril volgt. Een minuutje later heb ik mijn eerste, lang verwachtte bass op de kant. Yes!!

Onderweg naar huis besef ik dat het vangen van largemouth eigenlijk veel te veel tijd vergt, en met die longnose gar nog in mijn gedachte besluit ik de volgende dag mijn kunstaas thuis te laten om het op deze prehistorische vis te voorzien. Met wat informatie van de plaatselijke tackleshop en een emmertje livebait  in de vorm van minnows zit ik de volgende ochtend op het gedeelte van het water waar ik de close encounter had met de gar. Vissend met een 10 grams dobber, met daaronder een nylon leader en een dreg hoef ik niet lang te wachten voordat mijn eerste aanbeet een feit is. Adrenaline giert door mijn lichaam, als de vis als een speer van mij afzwemt. Wat ik uit de informatie van internet weet is dat de gemiddelde wachttijd voor het aanslaan van een gar rond de minuut zit, maar de dertig seconden grens is nog niet voorbij als ik een flink stuk verderop mijn dobber weer naar boven zie komen. De gar heeft de aasvis van de dreg gegrist en gaat er ongezien vandoor. Phoe, ook dit gaat een lastig verhaal worden. Ook de tweede vis die zich aandient is er eentje van de slimme tak, en daarna moet ik weer een lange tijd wachten voordat de dobber voor de derde maal ondergaat. Helaas voor mij weet ik ook deze aanbeet niet te verzilveren. Verschrikkelijk balen natuurlijk, maar nu ik dit meegemaakt heb richt ik mijn pijlen op longnose gar. No matter what, zo’n vis gaat eruit komen.

De volgende dag sta ik om 08:00 uur weer bij de tackleshop voor het halen van mijn aasvissen. Helaas krijg ik een teleurstellende mededeling, alle grote aasvissen zijn op en ik moet het gaan proberen met de kleinere soort. Tegen beter weten in ga ik naar de waterkant met aasvisjes die maximaal vijf(!) centimeter zijn. Een klein uur later zonder enig teken van leven bouw ik mijn hengel weer om voor het werpen met kunstaas, maar zonder enig resultaat. Balend ga ik weer richting mijn onderkomen. Tjonge, slechts twee vissen in vier dagen. Ik besef dat, als ik deze visvakantie tot een succes wil brengen ik niet langer kan blijven op twin buttes reservoir. Diezelfde avond ga ik genoodzaakt op speurtocht naar ander water. Met wat vergaarde info kom ik erachter dat er nog één gedeelte van de Concho river goed bevisbaar is, omdat dit gedeelte deel uitmaakt van het drinkwaterplan van San Angelo. Met het aangezicht van dit kanaal, wat omgeven is door talloze bomen, struiken, rotsen en obstakels word mijn stemming ineens een stuk beter, zeker als ik een gedeelte langsloop waar de longnose gars in overvloed aanwezig zijn. Yes, hier ga ik morgen mijn spreekwoordelijke kampement opslaan en ik kan eigenlijk niet wachten tot de volgende dag. De volgende morgen sta ik ‘s morgens om zes uur op, om maar zoveel mogelijk worpen te maken om mijn nieuwe water!

Het water ligt er mooi bij en als ik begin zie ik veel speldaas uit de kant wegspringen. Altijd een goed teken, en dus werp ik de kantjes uit, maar ondanks verschillende aanvalletjes op mijn spinnerbait komt er nog geen bass uit het water. Ik krijg het idee dat hier vooral veel baby bass zit en mijn vermoeden wordt bevestigd als ik overstap op oppervlakte aas. Door deze zichtvisserij zie ik dat keer op keer mijn aasje gegrepen word, maar dat het te groot is om daadwerkelijk een vis op de kant te krijgen. Ik wissel weer terug naar mijn spinnerbait en vervolg mijn weg. Langzaam maar zeker begeef ik mij in het gar territorium waarbij mijn spinnerbait keer op keer word aangevallen, maar door de spitse bek van deze vis blijft er niet één hangen. Een trailerhaak brengt uitkomst, want zodra ik die heb bevestigd aan mijn spinnerbait is het de eerst volgende aanbeet hangen!! De vis springt een aantal malen uit het water en word vervolgens redelijk gemakkelijk naar de kant gedirigeerd. Wat een gemeen uitziende vis is dat zeg. Ik ben helemaal in mijn nopjes, hoe kan het ook anders. Het is een vis van formaat, ziet er redelijk angstaanjagend uit en ik heb hem in mijn handen!! Oh yeah!

Dit was het zetje wat ik nodig had. Onzekerheid maakt weer plaats voor fanatisme, zeker als ik na het terugzetten van de vis bij de eerst volgende worp ook nog een kleine bass weet te vangen. Daarna word het weer stil. Op diezelfde dag leer ik Armando kennen, een Mexicaan die werkt bij de gemeente en die in het park waar ik vis de opdracht heeft om alles pico bello in orde te houden, waar hij goed in slaagt overigens. Hij weet mij te vertellen dat vissen met de spinnerbait niet de beste optie is voor deze tijd van het jaar en laat mij weten dat het vissen met de texas rig een stuk beter werkt. Oké, een texas rig maken is geen punt voor mij, maar het vissen is een tweede en dus vraag ik hem of hij kan laten zien hoe je met deze rig moet vissen. Als hij direct bij de eerste worp een mooie bass weet te vangen heeft hij mij overtuigd. Niet veel later sta ik in de winkel, om de spullen die Armando mij aangeraden heeft aan te schaffen. De volgende morgen sta ik wederom aan de waterkant. Ook Armando is aanwezig, maar deze keer heeft hij het geluk niet aan zijn zijde. Ik wel, want binnen luttele minuten heb ik al twee largemouths op de kant en helaas voor Armando geef ik heb in het restant wat ik samen met hem vis het nakijken. Uiteindelijk stopt de teller op zeven largemouths, Armando vangt niets!!

Maandagmorgen sta ik weer bij de tackleshop. Er is inmiddels een nieuwe vracht aasvissen binnen gekomen en dus ga ik de aankomende dagen de gar belagen. En aangezien ik weet waar de grote groep zich ophoudt, kan een aanbeet gewoonweg niet uitblijven. Alleen het “vangen” van deze gars is echter het probleem. De verkregen info bij de tackleshop kon, zoals later zou blijken direct overboord gegooid worden, want de nylonlijn, die echt niét doorgebeten zou worden word tot twee keer toe echt wél doorgebeten. Toch weet ik de eerste dag wel een schitterende vis te vangen, want de grootste vis van de vakantie (120cm+) heeft zichzelf zo in de nylon lijn gedraaid dat ontsnappen nagenoeg onmogelijk word. Probleem 2 treed daarna wel in werking, want nadat ik de vis op de kant heb moet ik nog ongeveer twee meter steile kant opklimmen, iets wat met dit formaat vis al zeer lastig is. Helaas moet ik mijn meerdere erkennen in deze vis als hij uit mijn handen terug het water in valt, waarna de haak uiteindelijk toch loslaat uit de keiharde bek van deze vis. Shit, ik heb geen foto, wel ben ik  extra gesterkt om de zoektocht naar dit formaat vis nóg intensiever te maken. Voor deze dag is het genoeg.

Overduidelijk heb ik de volgende dag de nylon leader vervangen voor een stalen leader in de hoop dat de vissen met deze uitrusting wél blijven hangen, en nog belangrijker, of ze er nog wel in trappen. Snel word duidelijk dat dat geen probleem is, want keer op keer gaat het dobbertje onder….en keer op keer sla ik mis, en nog eens, en nog eens. Het systeem werkt nog niet helemaal naar behoren en dus moet ik weer terug naar de tekentafel om een en ander bij te schaven. Gars lusten mijn aas graag, ik krijg beten genoeg! Ik moét gewoon iets verzinnen dat ze wel blijven hangen. Het lastige daarbij is dat ik slechts beknopte mogelijkheden heb. Uiteindelijk kom ik met een systeempje waarbij ik nog een extra dreg onder de aasvis laat bungelen, in de hoop dat dan tenminste één van de twee dreggen blijft hangen in de bek van de gar. En dat werkt!! Van de vijf aanbeten die ik de volgende dag krijg land ik vier vissen. Drie gars en een mooie maat panfish, ook weer een vis die ik nog nooit gevangen had.

Eindelijk heb ik het gevonden, de komende, laatste dagen staan in het punt van oogsten. Dit keer niet alleen, maar samen met mijn zoon Ivo, die voor het eerst in zijn leven gaat vissen met een werphengel. De wormen die ik vroeg in de ochtend opgehaald heb doen hun werk, want al vangen we de eerste keer niet heel veel vis, we krijgen slechts één beet, maar deze word wél verzilverd. Een mooie channel catfish laat zich na een paar minuten in de oppervlakte zien waarna paniek, emotie en veel geschreeuw van Ivo’s kant zijn enthousiasme duidelijk kenbaar maakt! Fantastisch gewoon! Trots gaan we samen met de catfish op de foto, waarna we stoppen met vissen. Onderweg naar huis proberen we een geschikte manier te vinden hoe we gaan vertellen wat hij gevangen heeft. We doen het op Ivo’s manier, in de vorm van vragen. Heb ik een vis gevangen of niet? Was hij groot of klein? Was het een catfish of niet? 😉 Schitterend om hem zo te zien genieten.

Ik besluit ook de laatste visdag met Ivo door te brengen. We gaan nog één keer naar ons stekkie toe, waardoor ik hoop dat hij nog een aantal vissen zal vangen. Zo hoop ik ook Armando nog een keer tegen te komen, zodat ik mijn speciaal gekochte en voor mij niet meer bruikbare bass lures aan hem kan overhandigen, aangezien ik deze items in Nederland zeker niet zal gebruiken. Het is het minste wat ik voor hem kan doen na alles wat hij voor mij betekent heeft. Als het dan zover is en ik hem een tasje met softbaits, haken en andere snuisterijen overhandig bemerk ik dat hij zichtbaar blij is met zijn goed gevulde goodiebag. Het is zelfs zo’n goedsul dat hij de spulletjes voor mij wil bewaren voor de volgende keer dat ik weer in de buurt ben. Gelukkig kan ik hem daarvan weerhouden. Die kleine korte uitleg over hoe er gevist moest worden bracht mij uiteindelijk behoorlijk wat vis op de kant. Zonder hem had het nog wel eens heel taai kunnen worden.

Nadat ik afscheid heb genomen van Armando vissen Ivo en ik nog eventjes door.  De laatste twee uurtjes vangen we nog een aantal mooie bluegills, wéér een nieuwe soort, ik vang nog één gar en dan houd ik het voor gezien. Het is weer mooi geweest voor deze trip. In de afgelopen dagen had ik het idee dat ik voor deze aflevering het maximale eruit heb gehaald wat erin zat. Grote largemouth was geen optie! Gars, die ik drie jaar geleden sporadisch zag waren er nu in overvloed, en waarschijnlijk zal het de volgende keer weer heel anders zijn. Ik ben uitermate tevreden met mijn vangsten, en al was het door omstandigheden nooit zo goed als drie jaar geleden!

Niets is mooier voor een vader om zijn zoon in zijn voetsporen te zien treden. Dat Ivo aanleg heeft voor het vissen is wel duidelijk geworden, al was het onthaken nog wel een beetje lastig, maar wat wil je met een ventje van zes jaartjes oud. Voor Ivo scoorde de catfish de meeste punten, maar elke vis was welkom en de bluegills die hij ving waren zeker de moeite waard.

Tot slot wil ik nog even duidelijk maken dat vissen met levend aas in Texas gewoon toegestaan is en niets is buiten de regels om gegaan. Het lange wachten met het aanslaan van de longnose gar was ook absoluut noodzakelijk voor het haken van deze lastig te vangen vis. Op het filpmje is duidelijk te zien dat door het lange “zwemmen” van de vis meer als anderhalve minuut gewacht werd voordat de haak gezet werd. Waar de haak zat? Op de helft van zijn lange snuit. Ongelooflijk maar waar. De volgende keer dat ik terug ga, zal de keuze op voorhand lastig te bepalen zijn. Gar is een waanzinnige vis om te vangen, maar grote largemouth is ook zonder meer de moeite waard. Deze episode werd de keuze voor mij gemaakt, misschien de volgende keer ook wel.