TEKEN VAN LEVEN…

Wat is er toch aan de hand op de rivieren? Sinds de opening van het seizoen is het schrapen voor een visje, en gelukkig niet alleen bij mij maar bij vele anderen die ik spreek. Zo heel af en toe zit er eens een uitzondering tussen maar die zijn zeldzaam zo lijkt het. Ik kan er ook niet echt de vinger op leggen wat nou precies het probleem is. De warmte? De droogte? De grote hoeveelheden speldaas, want dat zit er wel? Wie zal het zeggen. Hoe dan ook, buiten het feit dat ik graag een visje wíl vangen moét ik eigenlijk ook een visje vangen want in de Haringkoppen Cup, onze locale competitie, kan ik natuurlijk ook niet stil blijven staan. Het idee is om de rivier op te gaan, op zoek naar een mooi maat baars of snoekbaars. Met een opkomend getijde heb ik op deze stek echt mooie vissen gevangen, wie weet gaat dat ook deze keer weer lukken. Ondanks het feit dat het water er prachtig bij ligt en ik mijn shadjes, plugjes en aspjes nagenoeg optimaal aan kan bieden blijft het ook deze keer stil. Bizar, ik krijg geen enkel teken van leven. Wanneer het water te hoog komt en ik niet meer op de dammen kan staan besluit ik te verkassen. Andere rivier, nieuwe ronde nieuwe kansen. Een paar dagen ervoor had ik even contact met Bryan en die tipte mij over de grote hoeveelheden roofblei die op ons vaste stekkie aan het jagen waren. Tja, ook daar kan ik baars vangen en een roofblei moet ik ook nog hebben voor de competitie dus op naar nieuwe visgronden.

Normaal gesproken vang ik eigenlijk altijd op deze stek, vooral baars en snoekbaars. Als ik aankom valt mij direct op hoeveel speldaas er aanwezig is. Duizenden visjes van een centimeter of acht, maar gejaagd word er alleszins. Uit verveling gooi ik dan toch maar een Deracoupje eraan, je weet maar nooit. Het levert zowaar een roofbleitje op die ik een paar meter uit de kant verspeel. Jammer, maar hij was tóch niet groot genoeg geweest voor een upgrade. Tien worpjes later haak ik wel iets wat wat beter voelt. Opnieuw een roofblei maar dit keer wel eentje van de buitencategorie. Zo’n volgevreten monster, zo eentje die de hele avond goed maakt, wát een bakbeest!! Nadat ik ‘m geschept heb, wat fotootjes heb gemaakt en deze vis uiteindelijk met wat moeite wegens het gewicht terug zet ben ik toch wel lichtelijk euforisch. Yess! Dat was weer eens een vis om te onthouden, wauw! De rest van de avond werp ik mijn Deracoupje talloze keren door de jagende roofbleien heen, zelfs in het donker, maar vis levert het niet meer op. Ik eindig deze avond met “slechts” één vis, maar wel eentje die telt. Op naar de volgende keer maar weer…