Spanje Extremadura 2023

Een dik jaar nadat de eerste plannen voor een trip naar Extremadura gesmeed werden is het dan eindelijk zover. We spreken zaterdag 15 April 2023 als ons gezelschap, bestaande uit Paul, Dennis, Bryan, Damian, Romano en mijzelf op het vliegtuig stappen naar Madrid, om vervolgens drie uur na onze landing aan te komen in het dorpje Puebla de Alcocer, gelegen in centraal Spanje. Dit gaat het uitgangspunt worden voor een week vissen op een vis die we in Nederland nog niet kunnen vangen, namelijk Largemouth Bass. Een baars soort met, zoals de naam al doet verwachten, een gigantische laadklep van een bek. Kort maar gedrongen en een vis die je op ontzettend veel manieren/technieken kan vangen. Daarnaast maken we een goede kans op Snoek, Snoekbaars en wellicht een mooie Komizo barbeel. Wie weet?

Zo’n drieënhalf uur na landing op Madrid airport komen we aan in Puebla de Alcocer, een klein dorp tussen de meren La Serena en Orellana. Craig, ons contactpersoon wacht ons op aan de rand van het dorp. Onder het genot van een welverdiend biertje bespreken we wat er de komende week gaat gebeuren. We gaan per koppel een dag met hem op pad, op zoek naar de vis waar we voor gekomen zijn. Er is besloten dat Paul en ik als eerste aan de beurt zijn zodat we eventuele belangrijke info direct kunnen delen om op die manier ook de anderen snel op het juiste pad te krijgen. Vanwege de te verwachten drukte (het is namelijk een lang weekend in Spanje) hebben we besloten de eerste dag naar het moeilijke maar rustige meer van la Serena te gaan. Nadat we boodschappen hebben gedaan en een lekkere spaanse burger hebben gescoord in een van de weinige plaatselijke “shabby” restaurantjes is het tijd om deze lange dag te beëindigen. Morgen gaan we voor de eerste visdag. Wat zal het ons gaan brengen? We wachten in spanning af.

Visdag 1: Met een graad of 10 is het nog koud als we vroeg in de morgen aan de oever van la Serena staan. Ik ben dan ook blij dat de enige trui die ik bij mij heb nog in de auto ligt zodat ik nog een extra laagje aan kan trekken. De twee huurbootjes gaan als eerste in het water, later gevolgd door de boot van Craig waar Paul en ik in zullen starten voor onze gids dag. Het is ongelooflijk maar waar, maar wij zijn de enige bootjes op het gehele meer, en dit zijn toch echt geen kleine meertjes. Na een uurtje of twee op de boot merken we dat het écht warm begint te worden. De temperaturen zitten de hele week maar nét onder de dertig graden, maar geen nood, we zijn goed voorbereid, wij komen de dag wel door met onze flessies zonnebrand en onze speciale uv werende shirts. De Bass laat het alleen tot nu toe nog wel afweten, maar hopelijk komt daar snel verandering in.

We vissen werkelijk schitterende stekken af, afwisselend met twitchbaits, oppervlakte aas, finesse baits, ned rig, c-rig en ga zo maar door. Het hele scala word uitgetest, maar zonder resultaat. Largemouths vinden we wel, maar zijn overduidelijk inactief. Op de fishfinder kunnen we zien dat ze het aas volgen, maar geen échte interesse hebben in hetgeen we aanbieden. We blijven op deze stekken dan ook maar niet te lang hangen, want het heeft niet zoveel zin om kostbare tijd te steken in vissen die je aas niet zien zitten. Afwisselend vissen we diep en ondiep om erachter te komen waar de actieve vissen zich op houden. Uiteindelijk komt de eerste vis van de ondiepte. Het is alleen geen Largemouth maar een mooie Komizo barbeel. Yes! Op een doodnormale shad gevangen, werpend…”snoekbaars” style. Yep, de vis die je als laatste verwacht vang je uiteraard als eerste. Ik kan m in ieder geval afstrepen, en met deze vis ben ik ook zéker blij. Wow, wat een mooie en sterke vis is dat zeg!

Damian en Romano zijn nog zoekende, maar Romano weet toch ook een kleine barbeel te strikken evenals Dennis, ook hij weet een kleine komizo te vangen. Bij Bryan staat nog steeds op nul, al heeft hij wel een bass verspeeld. Verzachtende omstandigheden zijn er voor deze twee omdat de boot van Dennis en Bryan kuren vertoont, met een fishfinder die niet mee wil werken, een elektro motor die bij hoge stand eruit klapt en een motor die plotsklaps nog maar half vermogen heeft. Dat maakt het vissen er ook niet gemakkelijker op. Zo hebben we aan het einde van de dag geen enkele Largemouth bass gezien, maar vang ik in totaal drie barbelen, blijft Dennis steken op één en Romano ook op één. De rest blankt op deze dag, net als de gids. Zelfs hij had vandaag moeite met het vinden van de vis. Oke, hij had ons gewaarschuwd dat vandaag een lastige dag zou gaan worden dus we zitten er niet over in. Waar we wel een beetje over in zitten is de boot van Dennis en Bryan, want die moet morgen weer tiptop zijn, aangezien er nóg een boot in reparatie is en er niet zo gauw een andere oplossing voor handen is. Zij hebben morgen de gids dag en dus switchen Paul en ik naar de boot van Dennis en Bryan. Fingers crossed! Morgen hopen we op een betere dag als vandaag. We gaan ook naar een ander meer, gemakkelijker volgens Craig met loads of bass. Nou dan moet het morgen maar gebeuren.

Visdag twee begint met hetzelfde weer patroon als gisteren zo lijkt het. De temperaturen zijn laag in de morgen, zeker op onze nieuwe stek want dat ligt nog wat meer tussen de bergen en daar zijn de temperaturen nog lager dan daar buiten. We zijn deze dag op het meer van Garcia Sola. Al deze meren liggen niet ver van elkaar vandaan, maar het verschil in vegetatie is gigantisch. Daar waar Serena een te omschrijven is als een kale droge dorre zandbak is Garcia Sola een stuk groener en wat mij betreft aantrekkelijker om in te vissen. Dennis en Bryan gaan met Craig helemaal naar het ondiepe gedeelte van de eerste arm die we tegen komen, terwijl de twee andere boten wat meer voorin blijven om te kijken of de vis misschien wat dieper ligt. Het is hier werkelijk schitterend, wat staan we te vissen in een prachtig landschap. Weer proberen we van alles en nog wat om die eerste black bass aan de vinnen te komen. We vissen diep, ondiep, in de zon, in de schaduw maar de bass laat het wederom afweten. Geen vis te zien zelfs, en we weten echt wel dat ze er zitten. Paul en ik proberen er inmiddels achter te komen of de bass toevallig al gepaaid heeft of nog niet. Theoretisch gesproken kom je toch echt wel mannetjes tegen op het ondiepe in deze periode. Ook bij Damian en Romano, die een traject afleggen met dezelfde omstandigheden blijft het nog stil. De app die we met zijn zessen hebben blijft ook ijzingwekkend stil. Na anderhalve dag vissen en nog steeds geen largemouth bass begin ik toch wel een beetje een onderbuik gevoel te krijgen, zeker omdat de stekken waar we overheen vissen normalerwijs écht wel vis zouden moeten opleveren.

Wanneer we rond het middaguur even bij elkaar liggen voor overleg word besloten dat we naar de andere kant van het meer vertrekken. Korte stukken verkassen heeft geen nut volgens de gids. Persoonlijk kan ik dat wel begrijpen. Onze boot bereikt alleen met de volgens Craig “gefixte” motor nog steeds geen topsnelheid en dus pruttelen we, met Paul liggend in de punt van de boot omdat we anders niet in plané komen een kleine twintig kilometer per uur noordwaarts, hopelijk naar beter visgronden. Op mijn navionics app heb ik een mooie baai/arm gevonden welke we volgens plan van voor tot achter af gaan vissen. Op deze manier moéten we toch vis tegenkomen en kunnen we er misschien achter komen waar de bass zich op dit moment bevind. Aan het einde van de arm zien we grote hoeveelheden stuiken, planten en boompjes in het water staan. Dit is wederom een potentiële top locatie. Ook Damian en Romano komen onze kant op, want zij weten even niet waar ze naartoe moeten. Ze komen er wel achter dat de bass tussen de struiken ligt, maar het enige waar ze op reageren is een swimbaitje die ze dus wél volgen maar niet pakken. Paul en ik proberen het op onze eigen manier met een weightless one up shad, en zowaar levert dat de eerste largemouth van de trip op. YES! Ook al is hij niet groot, het is er wel een en ik ben er blij mee. Wanneer de wind opsteekt moeten we alleen genoodzaakt afscheid nemen van deze locatie. We driften te snel langs de stekken om finesse aan te bieden en de elektro biedt ook geen soelaas wat deze stek betreft. Met een beetje weemoed vervolgen onze weg. Grappig genoeg komen we elkaar allemaal aan het einde van de volgende arm, en bijna aan het einde van de visdag weer tegen. De resultaten worden even naast elkaar gelegd. Resultaat: Damian en Romano hebben beide een snoekbaars, Dennis heeft niets, Bryan heeft zeven snoekbaarzen (verticalend), Paul heeft een snoekbaars en ik een largemouth bass. Eerlijk, het lijkt best oke, maar elf vissen waarvan er maar één de beoogde soort is is zeer magertjes te noemen. Op de terugweg, wanneer we nog wat stekken snel willen uitvissen breek ik dan ook nog eens mijn hengel en kan ik niet anders dan licht gefrustreerd dit meer verlaten. Mijn favoriete hengel op dag twee uit de running, Fuck!

Op de derde visdag is de rust als het goed is weder gekeerd op Orellana. Waarschijnlijk gaan we de rest van de week vissen op dit meer, gewoonweg omdat het visbestand hier het beste is. Damian en Romano zitten deze dag bij Craig op de boot, Dennis en Bryan zitten op de boot waar normaal Damian en Romano op zitten en Paul en ik zitten nog steeds op de “gehandicapten” boot, want de motor is nog steeds niet gefixt. 🙁 We besluiten dan ook om niet te ver te varen en de eerste arm van voor tot achter uit te kammen. We zien de waterplanten nét onder water staan en dat betekent dat we met wat ander aas moeten vissen als we niet de hele tijd wier willen haken. Ik ga voor de spinnerbait en Paul voor diverse weighted weedless aasjes. Ik vind dat we echt een team zijn, we praten heel veel en daar ontstaan weer ideeën uit waardoor we de hele dag met vertrouwen kunnen vissen. De eerste aanbeet komt deze morgen vrij snel. Een zachte aanbeet gevolgd door een lijn die gevoelsmatig omhoog gedrukt word verraadt dat het hier om een largemouth gaat. Als de vis de eerste keer het water uit springt ontstaat er lichte paniek want we hebben te maken met een groter exemplaar. Gelukkig weten we de vis snel in het net te manoeuvreren. JAAAH! We hebben een vrouwtje te pakken, yes yes yes! Hard work pays off zeggen ze wel eens. In vele opzichten worden we wijzer van deze vis. Aangezien het een “mager” vrouwtje betreft weten we nu zeker dat de vissen al gepaaid hebben en dat het dus ook tijd word voor een andere benadering. Willen we vrouwtjes vangen, dan zullen we ze vermoedelijk dichterbij de mondingen naar het meer moeten zoeken. Vooralsnog geldt: Never change a winning team, en dus gaan we op dezelfde voet verder.

Ook al hebben we de eerste mooie bass “in de pocket” op water wat misschien anderhalf tot twee meter diep is besluiten we om de volgende drift nog eens anderhalve meter dieper te beginnen. We driften op vier tot vierenhalve meter diep om zodoende onze spinnerbaits tussen de waterplanten door te kunnen vissen. Paul en ik hebben beide het vermoeden dat er nog meer vis te vinden is dan alleen maar die ene. Aan het einde van de drift word ons vermoeden bevestigd en kan ik ook nummer twee van de dag het net in dirigeren. Lekker! Wellicht hebben we het lek boven?

Na de tweede lange drift maken Paul en ik nieuwe plannen. We gaan nogmaals over deze stek, maar dan gaan we het proberen met finesse technieken. Wellicht kunnen we nóg een paar vissen verleiden. Ondertussen zijn ook Dennis en Bryan na een uitstapje bij de brug weer terug deze baai binnen gekomen om te kijken of zij een largemouth kunnen verschalken. Na onze plannen te hebben uitgewisseld vissen de boys op dezelfde manier als wij en niet veel later horen we vanuit de verte een schreeuw van geluk. Ook Dennis heeft zijn eerst black bass van de trip in de pocket. Lekker voor hem, en van harte gegund. Niet veel later vangt hij op dezelfde manier ook nog een mooie snoekbaars. Bryan heeft eerder op de dag al drie snoeken gevangen, alleen Paul heeft wat pech als hij later op de dag een bass aanbeet krijgt, maar m niet weet te verzilveren. Van de andere jongens horen we nog niets.

We hebben nog een uurtje of anderhalf te gaan wanneer we de kop van de baai naar het meer willen gaan bevissen. Volgens Paul zou het zomaar eens kunnen dat de vissen wat dieper liggen en ik kan hem daar eigenlijk geen ongelijk in geven. Als ik op de fishfinder kijk om de boot de positioneren bemerk ik dat het beeldscherm niet doet waar het voor bestemd is. Het beeld flikkert en that’s it. Dat is balen want nu hebben we geen enkel idee op welke diepte we vissen waardoor we maar wat doen. Aan en uitzetten heeft overigens geen nut. We geven het even door aan de gids waarna we erachter komen dat ook onze buitenboord motor niet meer gestart kan worden. De accu is leeg getrokken! Nadat hij naar ons toe is gekomen kunnen we uiteindelijk verder met onze sessie. Overigens kunnen we terwijl de motor middels een nood accu opnieuw gestart word ook even met Romano en Damian kleppen. Zij hebben een mega taaie dag met slechts twee snoekjes voor Damian. Romano staat nog op nul. Paul en ik varen na dit akkefietje eigenlijk uit noodzaak, zodat de accu weer enigszins oplaad met de boot nog naar een nieuwe stek, maar deze zet blijkt tevergeefs. Paul en ik zijn het een keertje niet eens over deze spot. Ik vind het wel een interessante, maar Paul eigenlijk helemaal niet. Dan moeten we er maar mee ophouden. Eigenlijk is het ook gewoon tijd om te stoppen en dus begeven wij ons terug naar de helling. Gelukkig start de motor nu wél, zij het met heel veel moeite.

Het is al weer dag vier van ons avontuur. Deze dag word alles anders. Paul en ik hebben een andere boot met een andere motor en Dennis en Bryan hebben een gratis upgrade gekregen, want de boot die ze oorspronkelijk zouden krijgen is nog steeds niet klaar. Omdat Dennis over een vaarbewijs beschikt is hij bevoegd om met de grotere boot te varen en dus is dat probleem gelukkig ook opgelost. Als we uitvaren om nieuwe gronden te gaan bevissen bemerken we dat we geen goede kaart op de fishfinder hebben, waardoor we eigenlijk “blind” varen. En dat wil je echt niet met stenen en rotsen die maar nét onder het wateroppervlak kunnen liggen. Gelukkig word dat probleempje snel opgelost en mogen we de fishfinder van Craig meenemen zodat we ons veilig over het meer kunnen bewegen. Voordat we een eind gaan varen besluiten we nog heel eventjes een paar worpen te doen op de stek van gisteren. Als we de elektro motor in het water laten glijden bemerk ik dat we geen power hebben. ECHT! GVD! Het word mij nu eventjes te veel. We kunnen weer terug naar de helling om de boel na te laten kijken waardoor er weer kostbare tijd verloren gaat. Feit is gewoon dat de ochtend uurtjes de beste uurtjes blijken te zijn, en die wil je niet besteden aan falend materiaal. Het blijkt de kill switch te zijn die per ongeluk en zonder ons weten ingedrukt is en dus kunnen we wat later alsnog vertrekken naar nieuwe spots, met een goed werkende elektro motor maar wel een goed “bijt moment” armer.

Wanneer we dan uiteindelijk gaan vissen wordt bemerk ik dat het water de afgelopen nacht met zomaar een meter is gestegen. Echt, die gifbeker moet volgens mij helemaal leeg. Ik zeg er verder niets over, maar oei, het is niet goed dat het water in zo’n korte tijd zó snel stijgt, die vis haat dat! Het is wéér een terugslag in een tóch al zo moeilijke week. Achteraf wordt duidelijk dat er water ingelaten word om over een paar weken de landbouw te voorzien van voldoende water voor hun gewassen. Het is om moedeloos van te worden. Het probleem is dat we weer een factor erbij hebben waar we over na moeten denken waarom we de vis zo moeilijk vinden. Is het de water verhoging? Is het het weer? Is het het aas wat we aanbieden? Zijn het de stekken waar we vissen? Als we dit in cijfertjes om zouden zetten, dan zouden we op 9.999 verschillende combinaties uitkomen. Ik voel een minder moment aan komen, maar we hebben alleen geen tijd voor een dip, en dus rapen we onszelf bij elkaar, schouders eronder en door gaan! Komop!!

Zowel Romano en Damian als Dennis en Bryan blijven in eerste instantie “hangen” bij de brug bij de trailerhelling, wat zeker de moeite waard is voor de mannen. Zij vangen voornamelijk snoekbaars en snoek. Ook ik vang vrij snel na aankomst op de stek een snoekje, maar voor de rest blijft het op de bekende stekken rustig en vertrekken Paul en ik naar een ander gedeelte van het meer om te kijken of het daar wellicht wat beter zal zijn.

Nadat we een aantal bochten van het meer door hebben gevaren komen we op onze plaats van bestemming. Eerlijk is eerlijk, het ziet er hier fantastisch uit en de arm die wij in varen is totaal anders wat structuur betreft. Het is een wat diepere arm met een flinke steile rand die dan weer zorgt voor de nodige schaduw, en dat is dan weer iets wat bass over het algemeen wel prettig vind. Vóór die rand staan nog de nodige waterplanten wat het nog wat interessanter maakt. Het eerste kopje wat we tegen komen zorgt dan ook voor een volgertje, maar de vis zet helaas niet door. We driften verder langs deze lange kant, met het gevoel dat het ieder moment kan gebeuren, maar het gebeurt niet. Hoe is het toch mogelijk… We hebben niet veel tijd meer en gaan wat meer “van stek naar stek” vissen om zodoende wat tijd te besparen, maar hoe verder we naar achteren komen hoe rustiger het word. We zijn er wel uit voor morgen. We gaan hier terug en blijven voornamelijk op het diepere gedeelte van deze arm, daar waar we de black bass verwachten te vinden. Paul vangt nog een snoekje wat ervoor zorgt dat we in ieder geval beide met vis van het water gaan, ook al is het er maar één…en dat is veel te weinig natuurlijk. De boys hebben het black bass vissen gelaten voor wat het is en hebben zich een dag vermaakt met het vangen van andere soorten. Ik kan ze geen ongelijk geven, maar persoonlijk kom ik voor het vangen van largemouth bass en dat blijft dan ook dé te vangen vis voor mij. Gelukkig denkt Paul daar ook zo over. Ik ben zo blij met een vismaat die er hetzelfde in staat. En petje af voor hem, want hij heeft helemaal nog geen bass in de handen gehad. Ik roem hem om zijn doorzettingsvermogen en om de ideeën waarmee hij mij constant aan het voeden is. Ideaal voor iemand zoals ik, want het sterkt mij in mijn gevoel waardoor we nog steeds vol vertrouwen aan het vissen gaan op iedere stek die we aan doen. De kans op het vangen van largemouth bass word gevoelsmatig steeds groter, ook al sluiten we deze dag zonder een bass af.

Op dag vijf word het stilletjes aan weer wat drukker bij de helling. Het is bizar om te zien wat voor machines hier tevoorschijn komen. Van die dikke Nitro bass boten met alles erop en eraan, ja zelfs de trailers zijn in dezelfde kleur als de boten. Ik denk dat we het hier hebben over boten die wellicht richting de tachtigduizend euro gaan, of misschien er wel overheen. Mooi om te zien al die apparatuur, maar ik vind het ook wel lachen om met dat kleine bootje voorzien van een 15 pk motorreke de strijd aan te gaan met deze mannen. Gisteren kwamen we al wat van die boten op het water tegen, wat mij in ieder geval wat vertrouwen geeft als het gaat om de stekken die we kiezen. Die gasten weten natuurlijk wel wat ze doen, althans dat verwacht ik. Snel stuiven we zonder enige vorm van mankementen naar de stek die Paul en ik voor ogen hebben. De boys gaan eerst voor wat snoekbaars bij de brug en gaan daarna nog een beetje freewheelen.

Paul en ik beginnen bij het Palacio de Buengrado. Voorheen een paleis waar nu nog één toren van overeind staat. Er omheen ligt behoorlijk wat puin, staat nog een dubbele muur onder water en dat maakt deze locatie logischerwijs een interessante stek voor black bass om te huizen. We zien alleen niet waar die muren beginnen en eindigen wat de kans op een vastloper van de boot een stuk groter maakt. We proberen wel wat worpen te maken, maar laten het maar gauw voor wat het is wanneer Paul vast komt te zitten en ik toch niet helemaal comfortabel de boot aan het besturen ben. Het hele stuk ernaast is ook best interessant en dus zetten we onze zinnen op dit oever gedeelte. We zijn hier als eerste vandaag, maar wat we ook doen, we hebben beide het idee dat het hier niet gaat gebeuren. Wanneer we een stuk verderop liggen en we boot na boot aan zien komen om precies dát te doen wat wij al gedaan hebben vinden we het ook niet zo raar dat er daar niet zoveel gebeurde. Die vissen zijn waarschijnlijk een stuk wijzer dan wij denken, of zou het een van die andere opties zijn. 😉

Langzaam aan driften we de arm in. Wie weet gaat het nier nog wel gebeuren. Deze arm ruikt echt naar vis, in alle opzichten. Dezelfde kleine bass komt ook nu weer even een kijkje nemen bij het aas, en wederom zonder resultaat. Ik probeer m nog te verleiden met wat andere aasjes, maar helaas. Ook nu besluiten we wat tijd te besparen door sneller van stek naar stek te gaan vissen. Uiteindelijk kunnen we het toch niet laten om even achterin deze arm te kijken. Activiteit er is genoeg, maar niet van de bass. Karpers daarentegen hebben het met elkaar naar hun zin en humpen en rijen met grof geweld de hele dag tegen elkaar aan op de ondieptes. De paai is begonnen en dat is te merken ook. Het lijkt wel oorlog! Het is een mooi schouwspel, maar we blijven niet te lang hangen. Er moet largemouth gevangen worden, nietwaar?

Op de weg terug komen we spectaculair mooie gebieden tegen, met bomen die onderwater staan begroeid met waterplanten. Wat hebben die beesten toch een keuze als we het hebben over mooie en interessante stekken. We jagen er allerlei soorten kunstaas doorheen, maar resultaat blijft uit. Stilletjes aan duiken we de arm uit en gaan we op zoek naar de dieper gelegen stekken, in dit geval betreft het een steile wand die snel en diep wegzakt naar een meter of twaalf. Hier zit in ieder geval vis, want Paul vangt binnen korte tijd een mooie snoekbaars en een snoekje, wat dan weer het nodige vertrouwen geeft.

Een paar worpen verder is het dan weer eens mijn beurt. Mijn shad word tijdens het valmoment gegrepen. Ik kan niet anders zeggen dan dat dat toch weer even een lekker gevoel geeft. Het gevoel word nog een beetje beter wanneer we zien dat een mooie maat largemouth het water uit springt. Finally, het was weer even geleden. Met een lichte paniek in de boot proberen we de vis naar het net te dirigeren, maar deze vis grijp letterlijk zijn laatste kans om te ontsnappen. Vlak voor het net schiet de vis los en zien we hem weer verdwijnen in de diepte. Ik laat even achterwege wat er dan aan woorden over het water vliegt, maar het is wel duidelijk dat de teleurstelling groot is. Mag het? Ik sta al twee dagen droog en krijg je dan een kans dan wil je m met beide handen aangrijpen. Het mocht helaas deze keer niet zo zijn. Nog eventjes vissen we door en dan komt ook de vijfde visdag aan zijn einde. Wederom een hele taaie dag. Schrale troost is dat we het maximale doen om deze vissen te vangen. Ach, vanavond gaan we weer voor bier en bbq, hebben we weer een hoop lol en zijn we alles weer vergeten. Morgen hebben de laatste visdag en hopelijk word dat er een om niet te vergeten. De vooruitzichten zijn in ieder geval goed, want er komt een weersverandering aan. Een ding is eigenlijk wel zeker, dit kan alleen maar de goede kant op gaan.

De volgende morgen staan we opgeladen en wel bij de helling. Het plan is om de dag te beginnen op de stek waar we gisteren die mooie bass verspeelden. Daar moeten er nog meer liggen zou je zeggen. Wanneer de boot te water is bemerken we dat we een gedeelte van het werp plateau van Paul missen. En daar gaan we weer…zucht! Voor de zekerheid varen we nog even langs de boys om te kijken of ons ontbrekende item niet heel toevallig bij hun in de boot is beland, maar helaas. Het besluit om het dan maar “zonder” te doen word gemaakt want deze uurtjes zijn ons te waardevol. Het moet alleen niet gaan regenen, want we zien de accu nu liggen en dus licht kortsluiting om de hoek te loeren. Over de rest hoeven we niet uit te wijden, dat is wel duidelijk denk ik. Snel spurten we naar onze eerste stek. Bij aankomst zien we dat deze stek nu compleet in de schaduw ligt. De drift er langs levert nog niets op en dus besluiten we naar een zonniger gedeelte te gaan in de hoop dat we daar meer succes hebben. Inmiddels is Craig onze kap op locatie komen brengen, dat is dan wel weer service. Hierna knallen we door naar de volgende stek met in het achterhoofd dat we in de middag wellicht nog even terug komen.

Zo op de helft van de morgen krijgen we toch wat mooie berichten binnen. Dennis heeft een mooie snoek van tegen de meter in zijn handen en niet veel later heeft Bryan het tóch voor elkaar. Ook hij heeft zijn largemouth in de pocket. Op de wacky rig weet hij een agressief mannetje zover te krijgen dat hij zijn aasje pakt. Supertof voor hem, en zeker de manier waarop hij deze vis pakt is er een om niet te vergeten. Eerst een vis spotten, vervolgens triggeren, hinderen en irriteren en m dan alsnog pakken. Ik ben er gewoon een beetje jaloers op! Kicken man, wow! Damian en Romano vangen nog wat snoekbaarzen en snoeken, en dat zorgt toch wel voor wat blije gezichtjes.

Inmiddels zijn Paul en ik op stek twee aangekomen. Stek twee is vergelijkbaar met stek één, maar het is zo kraak helder hier dat we de bodem op vijf meter diep zien liggen. Bizar. Toch maken we een driftje maar hoe graag we ook willen, het geeft niet het gewenste resultaat. We willen ook niet te lang wachten tot het hier wél gaat gebeuren met als resultaat dat we een klein half uurtje later ook deze stek verlaten en weer verkassen naar de volgende locatie. Een steil aflopende punt deze keer. Als we in de buurt komen van deze punt word ik aangetrokken tot een mooi uitziend, begroeid gedeelte van het water, iets meer naar binnen toe. We wagen een poging. Ik ga even met oppervlakte aas in de weer en Paul vist door met softbaits. Wanneer we oversteken van spotje één naar spotje twee krijgt Paul beet. Yes! Eindelijk is het zover, althans…zo lijkt het. Niet veel later word ons gevoel bevestigd met een mooie springende largemouth bass, en het is er ook nog eens eentje van formaat. Finally, ik gun het hem zó! We hebben er keihard voor gewerkt en eindelijk mag Paul ook de vruchten plukken van de inzet die we getoond hebben. Een mooie vijftig plusser glijd het net in, schreeuwen doen we niet, maar de opluchting is duidelijk merkbaar. Wat een lekker gevoel. BAM!

We komen er eigenlijk een beetje per ongeluk achter dat we dus duidelijk wat dieper moeten vissen. Het eerste talud van de arm welke direct op het meer uitkomt is er een die mooi van ondiep naar diep weg loopt. We vissen in eerste instantie op dezelfde manier verder om nog wat dingen uit te sluiten. Ik vis naar de ondiepte en Paul werpt het diepe in. Misschien een kwartiertje later mag Paul ook nummer twee van de dag gaan drillen, en het is wéér een hele mooie vis. Dit is de dag, de dag dat we alles op een andere manier gaan bekijken en beleven. Met een fractie groter ten opzichte van zijn eerste vis is deze dag eigenlijk al geslaagd, en we hebben best nog een tijdje te vissen. Wat zou er nog meer gaan gebeuren. Het besluit is gemaakt, we gaan beide vissen op het diepere gedeelte. Wat zouden we gek zijn als we dat niet zouden doen. Ik houd de boot voorlopig rond een diepte van vier meter waardoor we werpen naar vijf a zes meter. Dat is waar de actie plaats vind.

Er is inmiddels een verfrissend windje komen te staan, wat aangeeft dat de weersverandering merkbaar is begonnen. Voorlopig doe ik maar niet eigenwijs en vraag ik Paul hetzelfde aas als wat hij gebruikt. Als dit is wat ze willen hebben, dan moeten we ook maar geen risico nemen en voorlopig door vissen met dit aasje. Tussentijds heb ik wel een mooie snoek gevangen op de tube. Wat een onwijze aanbeet was dat, op kraakhelder water die aanbeet zien en dan ook nog eens nagenoeg onder de boot. Daar gaat je hartje toch sneller van kloppen, machtig mooi!

Nu we weten waar de vis zit en we weten hoe we ze moeten vangen worden de verwachtingen ook hoger. Eigenlijk weten we wel zeker dat we er nog meer gaan vangen. We kennen de diepte en we weten wat ze willen en wanneer Paul dan ook nog nummer drie van de dag aan het drillen is weten weten we dat dit geen toeval meer is. Helaas weet hij deze vis alleen niet in het netje te krijgen, deze vis is Paul te slim af en lost tijdens een van de spongen. Balen, maar we zitten er niet lang over in, we hebben gewoon het gevoel dat dit niet de laatste vis zal zijn. Een kwartiertje later is het wéér raak! Deze keer mag ik zelf weer eens aan het werk want een mooie largemouth heeft deze keer mijn aasje gegrepen, en nadat alles foutloos is verlopen ligt deze vis dat ook wel in het net. Goh wat is dit lekker zeg. Wow!

Het begint inmiddels harder en harder te waaien. Verdomme! Ik probeer de boot in bedwang te houden, maar het is niet gemakkelijk. We besluiten om de drift er maar uit te halen en telkens een stukje te verplaatsen om vervolgens te “spot locken” Dat lijkt in eerste instantie te werken wanneer mijn tube wederom gegrepen word door een snoek, maar helaas vrij snel daarna lost. Het blijkt het laatste wapenfeit te zijn van deze stek. Het kabbeltje op het water heeft inmiddels plaats gemaakt voor flinke golven. Het is dus inmiddels zo hard gaan waaien dat we hier niet meer kunnen vissen en we met een beetje weemoed afscheid nemen van deze superstek.

Inmiddels hebben we even tijd om te informeren bij de rest van de crew hoe het hén vergaat. Ook hier word wel duidelijk dat de vis vandaag een stuk losser is dan de dagen hiervoor, maar dat dat niet voor iedereen geldt. Wanneer we in de luwte Damian en Romano tegen komen blijkt dat Damian dan tóch nog de kans heeft gehad om een largemouth te vangen, maar dat hij de vis op de valreep heeft verspeeld. Het blijkt het moment voor hem om ermee op te houden. Eerlijk gezegd begrijp ik hem wel, zéker wanneer dit op de laatste dag gebeurt. Aan de andere kant…je kan m vangen in de laatste worp die je maakt, maar dat is deze keer niet aan hem besteed. Een PR snoekbaars is wel aan hem besteed, en dat maakt toch wel weer wat goed.

Onderweg naar de helling doen we onze allereerste stek op Orellana nog één laatste keer aan, hopend op misschien nóg wel een largemouth. Romano en Damian pakken de windkant en Paul en ik leggen de boot aan de luwte kant. Hoe graag ik ook de boot onder controle wil houden, het blijkt ijdele hoop want binnen no time worden we van de stek afgeblazen. Toch weet Paul nog een snoekbaars te vangen en Romano vangt aan de andere kant nog een snoek. Het blijkt het laatste wapenfeit te zijn van deze vistrip. Als we bij de helling aankomen zien we dat Bryan en Dennis al hebben getrailerd, zij hadden het al eerder “gehad” met de harde wind en waren een uurtje eerder van het water gegaan.

Eenmaal in onze casa moeten we concluderen dat de regio extremadura ons vooral door té veel tegenzittende omstandigheden niet heeft gebracht wat we hadden verwacht. Het was té warm, bladstil en bloedheet waardoor de vis gewoon niet wilde, de forse 2 daagse inlaat van water in Orellana waardoor de vis nog eens extra van slag raakte, de mankementen aan onze huurboten, soms klein en soms groter, het zat ons allemaal niet mee. Toch zijn we blij met de laatste dag, waar we erachter kwamen dat dit water veel meer in zijn mars heeft dan dat we de afgelopen week gezien hebben. Over een dubbel gevoel kan en mag dus best gesproken worden. Gelukkig hebben we met deze groep van zes buiten het vissen om enorm veel lol en plezier gehad, hebben we gelachen met tranen over de wangen, hebben we serieuze gesprekken gevoerd en misschien nog veel meer stom geluld, en misschien is dat alles bij elkaar nog veel belangrijker dan het alleen maar vangen van een paar vissies. Inmiddels zijn we er wel uit, we willen alle zes nog een keer terug. Hoe, waar en wanneer is vooralsnog niet bekend, maar we hebben de tijd om daar nog eens over na te denken.

Extremadura, we’ll meet again.