Spanje, Cijara 2025

Alles doet het: Het is eind maart wanneer Bryan, Romano, Paul en ik samen het vliegtuig in stappen om terug te keren naar de regio Extremadura in Spanje om ons onvervulde gevoel van twee jaar geleden weg te spoelen en dus hopelijk revanche te nemen voor de slechte vangsten van twee jaar eerder. Toen stond de largemouth bass vooral door de omstandigheden gewoon uit, toén was het waterlevel in jaren niet zo laag met slechts 16% van de maximale capaciteit. Dit jaar heeft Spanje voordat wij aankomen te maken met extreme regenval en overstromingen die het water inmiddels niet alleen hebben laten stijgen naar 79% (!) van de maximale capaciteit, maar ook nog eens zorgt voor zeer troebel water en dat moeten we nou net niet hebben. Ondanks dat hebben we voorafgaand gezien dat het weer in de week voordat wij aankomen langzaam aan begint te kantelen en dat wij in ieder geval voornamelijk droge omstandigheden zullen hebben. Fingers crossed. Wanneer we ons eerste contactmoment hebben met Fernando, onze host en eigenaar van Cijara Go Fishing word al gauw duidelijk dat de vangsten vooralsnog niet best zijn en dat het zéker nog een dag of twee a drie nodig heeft om de vis weer aan de gang te krijgen. Toch wat gelaten laten wij het nieuws tot ons komen. Het is gewoon niet anders, we zullen het ermee moeten doen. Na het doen van onze boodschappen het drinken van een biertje, het eten in het plaatselijke restaurant en het optuigen van onze hengels gaan we rond een uur of elf ‘s avonds ons mandje in om de volgende dag om 07:30 uur ‘s morgens aan de helling te staan. Fernando is er al en onze bootjes liggen al op ons te wachten in het water. Na wat papierwerk stappen we in onze bootjes en zijn we weg. Is dat effe goed geregeld? De bootjes varen prima met een cruisesnelheid van 30 kilometer per uur, fishfinders doen het, electromotor doet het, alles doet het en alles is gewoon goed onderhouden. Top! We scheuren weg naar de eerste locatie. We gaan richting de noordkant om onze eerste vissen van de dag te vangen. Ons blackbass avontuur gaat vanaf nu écht beginnen.

De lijn der verwachting: Het belooft vandaag een warme dag te gaan worden maar als we onderweg zijn naar de eerste stek merken we dat de dag behoorlijk koud begonnen is. Zelfs Paul, die normaal gesproken aan een t-shirtje genoeg heeft trekt even twee laagjes extra aan. Brrr… wat is het koud. We vinden het dan ook niet erg dat we net voordat we de brug bereiken nog even een kort overleg hebben. We besluiten een beetje te gaan spreiden om zodoende wat sneller te weten te komen waar de vis zich ophoudt. Niet veel later vangt Bryan de eerst vis van de vakantie. Het is een snoekje, niks bijzonders maar het plaatje is té mooi om geen foto te maken. Paul en ik starten aan het begin van één van de vele armen en gaan “volgens het boekje” aan de slag. We vissen naar binnen om zodoende te kijken waar de vis zich op dit moment begeeft. Vooralsnog blijkt het een taaie bedoening te zijn want we vissen met van alles en nog wat maar het resultaat blijft uit. Pas een paar uur later wanneer we aan het einde van de arm terecht zijn gekomen krijgen we actie. Wanneer ik mijn skirted jig langs een ietwat steiler wandje laat glijden krijg ik onderaan het talud de eerste aanbeet van de dag. Bass! Wanneer de vis zich in de oppervlakte laat zien is er lichte paniek, want dit formaat lag niet direct in de lijn der verwachting. Een dikkert is het niet, maar wanneer de vis in het net ligt en na meting de vijfenvijftig centimeter aantikt kunnen we toch spreken van een welkome verrassing. Wow! Mijn wens was een vis van rond de zestig, maar deze telt al heel lekker mee hoor.

Ondertussen hebben we wat contact met de boys en ook zij hebben inmiddels een bass gevangen. Dat opgeteld met wat snoek vangsten maken deze dag al vruchtbaarder dan de eerste drie dagen die wij twee jaar geleden op de andere meren door brachten. Rond een uurtje of twee ‘s middags begint de wind op te steken. Het maakt het vissen er duidelijk niet gemakkelijker op. We moeten écht wennen aan het voetpedaal waarmee we de elektromotor bedienen, hetgeen resulteert in slingerbewegingen van links naar rechts. Bryan en Romano vinden nog wel wat kleine bass maar deze vissen zijn gewoonweg niet bereikbaar door de wind. We besluiten te verkassen, vinden ook daadwerkelijk een mooie stek maar verder dan een zachte aanbeet komen we niet meer. Rond een uurtje of zes besluiten we te vertrekken richting de helling, pakken we her en der nog een stekkie mee, maar de vis staat inmiddels helemaal uit. Om zeven uur komen we weer aan bij de helling, pakken we onze spullen en nemen we onder het genot van een pilsje nog even de dag door. Wat moeten we anders doen? Of eigenlijk meer, want kunnen we beter doen? We zijn tevreden maar we weten als geen ander dat het echt wel beter kan.

Dag twee staan we dezelfde tijd aan de waterkant. Nog even doen we een klein overleg met Fernando en daardoor besluiten we om eerst de arm waarin wij traileren af te vissen. Bryan en Romano pakken de overkant en Paul en ik de zijkant omdat volgens Fernando die kant ook regelmatig goed vis oplevert. Ook deze dag hoeven we niet lang te wachten op de eerste actie want Romano, die de afgelopen trip helemaal geen bass ving pakt nu gewoon zijn tweede van deze trip. Hoppa! We vinden ook allemaal dat hij het dubbel en dwars verdient, wat een heerlijke binnenkomer is dit voor hem zeg! Paul en ik vissen het schuine stuk inmiddels af. Wat ziet het er allemaal prachtig uit. Bomen die half of zelfs helemaal onder water staan. Het is een waar walhalla als het gaat om schuilplaatsen voor deze rakkers, alleen verstoppen ze zich voor Paul én voor mij vooralsnog iets te goed. Het hele schuine stuk word secuur afgevist maar zonder resultaat. Als we ons daarna aansluiten bij Romano en Bryan vang ik binnen luttele tellen twee snoeken en een largemouth. Toeval of toch niet? Het is zo’n kantje met net ondergelopen gras en plantjes waar ze zich maar nét tussen kunnen bewegen. Dit moeten we even in de gaten gaan houden.

Op apegapen: De ochtend is wederom fris maar wat opvalt is dat de vis ook overduidelijk actief is in de ochtend uurtjes waarna het rond het middaguur hard achteruit gaat. Nadat we onze arm hebben afgevist gaan we op zoek naar nieuwe spots. We besluiten aan de achterkant van onze arm te gaan vissen om vervolgens verder te varen in het middengedeelte van dit giga grote meer. Toeval of niet maar aan de achterzijde hebben we gelijkwaardig materiaal om in te vissen, planten en gras die onder water staan. Wanneer we dichterbij komen zien we voornamelijk kleine bass tussen de struiken liggen maar bij het zien van de boot worden de vissen erg schichtig en terughoudend om het aas te pakken. De snoeken derhalve…. die gaan helemaal los op het aangeboden aas en zo pakken we op een kleine twintig meter toch een snoekje of uch waarna we weer verder gaan, op zoek naar de largemouth bass. Prachtige armen worden uitgevist maar telkens als we weer een aanbeet krijgen komt er weer een boos snoekje tevoorschijn. Het lijkt wel een plaag. Zo ervaren wij het overigens niet, daar is het vangen van die beestjes namelijk veel te leuk voor. Rond het middaguur is het echt bloedje heet. Wind staat er niet, we dobberen we wat in de rondte waarbij het vertrouwen stilletjes aan ook wat weg begint te ebben. De bass boten die we zien liggen ook wat te dobberen, maar dan wel tegen de ietwat stijlere wanden. Misschien is dat het geheim wel? Langzaam aan begint de twijfel een beetje toe te slaan. Doen we het wel goed? Vandaag is gewoon wéér een taaie dag met weinig kans op een goed resultaat. Paul en ik proberen wat en verkassen naar een wat meer rotsachtig stijl gedeelte en niet veel later sta ik dan tóch met een kleine largemouth te sporten. Deze kon mijn weedless tussen de plantjes aangeboden osp-tje niet weerstaan. Hierna besluiten we nog even langs een stek te gaan waar Bryan en Romano de dag hiervoor nog wat bass hadden gespot, maar ook hier liggen de vissen gewoonweg op apegapen. We zien ze wel degelijk, maar pakken…ho maar! Aan het einde van de dag besluiten we nog eventjes de snoekenbaai te pakken en de boys vissen nogmaals hun eigen hoekje, wat terstond nog een visje oplevert. We sluiten de dag af met in totaal “slechts” vijf bass, maar wel genoeg snoekjes en dat maakt alles toch wat beter te behappen. Laten we het positief bekijken, inmiddels hebben we in twee dagen ongeveer evenveel vis gevangen als in de hele trip twee jaar geleden. Morgen krijgen we een lichte weersomslag en volgens Fernando (en eigenlijk weten we dat zelf ook wel) zal het dan zeer waarschijnlijk wat beter gaan lopen.

Paul ‘s revenge: Wat gaat de tijd toch ontzettend hard. We zitten al weer op dag drie van de trip. Wanneer we naar buiten kijken zien we dat er een lichte sluier tussen ons en het zonnetje gaat zitten vandaag. We gaan deze dag als eerste in onze eigen baai vissen en daarna gaan we zoals besproken het middengedeelte van Cijara bevissen. Aan het einde van onze arm vinden we een soortgelijk stukje als we een dag eerder gevonden hebben. Het is nog vroeg en we kiezen er bewust voor om eventuele potentiële goede stekken juist wat later te bevissen. Het eerste gedeelte is dus een gokje waarbij we hopen op een snoekje of nog beter een largemouth. Het wekt de verbazing dat paul in de zware ochtendschemer op zijn oppervlakte aas actie heeft. Dikke boeggolven verraden dat ze het penciltje behoorlijk interessant vinden maar nog niet zó interessant dat ze over gaan tot de aanval. Grappig, en goed om te onthouden voor het geval dat we aan het eind van de dag nog wat tijd over zouden hebben. Aan het einde van onze drift, wanneer we een klein mooi zijtakje in manoeuvreren weet eindelijk ook Paul zijn eerste largemouth van de trip te vangen. Yes! Dan zijn we dus nu officieel allemaal van de nul.

Wanneer we klaar zijn met het bevissen van ons stukje gaan we zoals afgesproken op zoek naar de boys om vervolgens samen op te varen naar verre oorden. We vissen nog een klein stukje gezamelijk voordat we de oversteek gaan wagen en dat doen we niet zonder resultaat, want zowel Paul als ik zelf vangen vis. Paul zijn tweede bass van de dag en ik blijf voorlopig steken op wat snoek. De beesten zitten er écht meer dan genoeg en zijn een welkome vangst in taaie tijden. Omdat Paul deze vis op wat dieper water vangt besluiten we een stukje wat dieper af te vissen. Het zou zomaar eens kunnen dat die dikke dames nog wat dieper liggen want het is per slot van rekening ook écht slecht weer geweest in Spanje. Telkens wanneer we een vis vangen proberen we erachter te komen of we een verband kunnen vinden waarom we die vis op zo’n diepte vangen. Het jammere is alleen dat het tot op dit moment telkens blijft steken bij die ene vis. We komen dus geen stap verder. We zitten voor mijn gevoel nog niet op het goede spoor, misschien komt dat ook wel omdat we dán op het ondiepe vissen om vervolgens weer een dieper stuk te pakken. Er zit voor mijn gevoel gewoon geen logica in onze aanpak en dat maakt mij extreem onrustig. Het wil deze dag ook gewoonweg niet lukken bij mij, maar dat is ook niet zo raar als je het gevoel hebt dat je constant op verkeerde plekken aan het vissen bent. Zo af en toe komen we wat mooie stekken tegen maar vooralsnog pak ik alleen maar snoek. Het is gelukkig beter dan dat je helemaal niets vangt. Wanneer Bryan en Romano weer teruggaan naar bekende stekken gaan Paul en ik nog iets verder, daar waar een kleine bergrivier het meer instroomt. Een mooi stuk met diepte en ondiepte en dat zou zomaar eens een voltreffer kunnen zijn. Nou een voltreffer is het zéker, maar dan wel voor snoek. Wat vangen we een snoeken zeg, het is gewoon bizar. We zijn er inmiddels wel achter dat we met oppervlakte aas die snoeken helemaal gek kunnen maken. Wanneer we uiteindelijk terug gaan naar onze trailer arm pakken we eerst nog een keertje onze “snoekenbaai” hetgeen een shitload aan snoek oplevert, vooral voor Paul overigens. Bij mijzelf wil het deze dag niet zo lukken. Pas aan het einde ga ik een beetje meedoen met de snoekvangsten maar het is genoeg om na een behoorlijk onzekere dag met een dikke glimlach af te sluiten. Wat hebben wij een partij vis gevangen zeg! In de laatste minuten vangt Paul ook zijn derde bass van de dag. Deze dag is er voor Paul een met een gouden randje, voor mij blijft het steken bij een messing randje. Bryan en Romano vangen deze dag in totaal zes largemouths, dus met een totaal van négen bass en een flinke hoeveelheid snoek kunnen we toch wel weer spreken van een zeer geslaagde dag.

Alles klopt: De volgende dag gaan we op aanraden van Bry en Ro een arm in die we al een keer eerder bevist hadden. Deze splitst uiteindelijk in tweeën, waarvan we dus een gedeelte al gehad hadden. We gaan wederom voor hetzelfde plan van aanpak. vroeg in de morgen gaan we voor de trailer arm en daarna gaan we naar het nieuwe gedeelte. Gek genoeg lijkt het erop dat wanneer we beginnen met vissen alles wat de dag ervoor mislukte nu wel lukt. Bij de eerste worpen pak ik al een bass gevolgd door meerdere snoeken op de buzzer bait. Ongelooflijk dat het vizier van die snoeken ineens wél goed staat. Het is echt bizar en tegelijkertijd supervet om die beesten maar te blijven vangen op oppervlakte aas. Dat maken we in Nederland “helaas” veel te weinig mee. Een goed begin van de dag zullen we maar zeggen. Na een tijdje duiken we met z’n vieren onze nieuwe arm in. Wanneer we verder naar binnen varen zeg ik direct tegen Paul dat dit op zijn zachtst gezegd potentie heeft. Alle twijfel die ik een dag eerder had is direct verdwenen. Dít is DE spot! We pakken beide een kant van deze arm zodat we elkaar niet in de weg zitten en al gauw loop ik uit naar vier largemouths en de nodige snoekjes. Ik ben zo blij dat mijn gevoel mij niet in de steek laat en mij in ieder geval laat zien dat dit het gene is waar ik naar op zoek ben. Planten, bomen onder water, dode bomen verder uit de kant, mooie inhammetjes, echt alles klopt. Niet alleen voor mij, maar ook Romano en Bryan vangen de nodige vissen. Alleen Paul die gisteren een topdag had blijft nu weer wat achter. Toch heb ik er het volste vertrouwen in. Dit gaat de topdag van de week worden verwacht ik.

Dikke Bakken: Wanneer we de arm langzaamaan uit komen pakken we een deel van de andere arm, overigens ook nog een deel wat we nog niet bevist hadden. Ook dit gedeelte is prachtig, misschien iets minder interessant voor de vis maar nog steeds een stek met volle bak potentie. Helaas mis ik nog een mooie maat bass maar vangen ik én Paul overigens de nodige snoeken. Er ligt genoeg bass in de struiken maar ze zijn in deze arm niet voor een gat vangen. Wellicht is iemand ons voor geweest? We zijn al weer ruim in de middag wanneer Bry en Ro besluiten een ander stuk te gaan bevissen. Paul en ik gaan nogmaals het eerste stuk in, want het kan niet missen dat hier nog meer vis ligt. Vooral door de wind die inmiddels behoorlijk de arm in staat te waaien zijn we genoodzaakt te vissen met searchbaits. Een chatterbait is voor ons beide favoriet en wanneer Paul een dikke snoek lijkt te hebben weten we niet hoe snel het schepnet gepakt moet worden als we zien dat hij in plaats van een dikke snoek een hele dikke bass aan de lijn heeft. Niet veel later ligt er een bak van een largemouth in de boot. Zo dan! Vangen doet ie niet veel vandaag, maar áls hij er een vangt…

Wow, de dag was eigenlijk al helemaal goed. Bizar dat een goede stek én weersverandering zo’n enorm verschil kan brengen. Wanneer we honderd meter verderop liggen en Paul voor de tweede keer een giga vis aan de lijn heeft én land kunnen we alleen maar spreken van een topdag. Het is een heel dik wijf van drieënvijftig centimeter. Werkelijk alles gaat zoals het moet gaan op deze dag. Dikke bakken en mooie aantallen worden er gevangen, zowel bij ons als bij de boys. En wat was het een goede keuze om nogmaals deze arm in te duiken.

Wanneer we voor de tweede keer de arm uit driften besluiten we om dit gedeelte voor vandaag maar te laten rusten. In plaats daarvan besluiten we om nog even richting snoekenbaai te varen om nog even een uurtje lol te hebben met ons oppervlakte aas. Net daarvoor bevissen we nog een kleine inham die zoals je misschien ook wel zou verwachten vandaag ook nog eens twee baarzen oplevert. Het zet mijn totaal voor de dag op acht bass, Paul vangt er twee, Bryan vangt er zes en Romano vangt er drie. Negentien largemouths en een giga hoeveelheid snoekjes maken deze dag tot de beste die we tot nu toe gehad hebben en laat ons de mindere ervaring van twee jaar geleden voorgoed vergeten. Wauw! Hier kunnen we nog wel een tijdje op teren. En dan te bedenken dat we nog twee dagen hebben, of nouja. Eigenlijk is het er maar één. Helaas gaat het na morgen stormen en moeten we genoodzaakt één dag inleveren. Iets wat later ook nog eens heel goed uit komt want Fernando heeft bij het berekenen een dag te weinig gerekend. Geluk bij een ongeluk dus, maar anders hadden we die dag er zeer waarschijnlijk nog wel bij geboekt. Met nog één, waarschijnlijk natte dag in het verschiet gaan we moe maar voldaan van het water en word een nieuw plan gesmeed. Het mag duidelijk zijn waar we de volgende dag naar toe zullen gaan.

Meesterlijk goed: De laatste dag op de boot. Met een supergoed gevoel gaan we deze dag tegemoet. Het zou vandaag een regenachtige dag worden, maar de meeste neerslag is afgelopen nacht gevallen wat ervoor heeft gezorgd dat het waterniveau nog wat meer gestegen is. We merken wel dat onze vaste stekkies wat minder vis beginnen op te leveren. Niet dat dat nou zo bijzonder is, we waren eigenlijk verbaasd dat ze al zo lang vis zijn blijven leveren. We beginnen in ieder geval windstil en we besluiten om daar maar gebruik van te maken en direct naar onze topstek te varen. Wederom doen we beide een kant vissen maar vandaag levert het vissen op dezelfde manier eigenlijk niet zoveel meer op. Pas op het moment dat we wat verder uit de arm komen en een stuk bevissen wat we nog niet écht bevist hadden gaan we weer vangen. Met een meter of drie a vier diep water gaan we nog maar eens hobby-en met oppervlakte aas en dat levert wonderbaarlijk goed vis op. Rond het middaguur staat de teller al weer op vier largemouths. Daar waar ik ze wél vang op oppervlakte aas vangen de boys vis op de spinhead omdat topwater bij hen niet levert wat het geleverd heeft. Toch vangen zij op deze manier op een kort stukje van een meter of vijftig bijna tien (!) largemouths. Die jonge honden doen het echt meesterlijk goed hoor. Chapeau! Paul en ik beslissen om de rest van de dag in de arm te blijven waarin we wel van spot naar spot verkassen. Het levert ons ook behoorlijk wat vis op. De teller komt naar de vijf baarzen maar ook de snoeken blijven hun ding maar doen. Tegen tweeën besluiten we nog één maal de top stek op te zoeken, wetende dat het waarschijnlijk niets meer gaat worden besluiten we om groter aas te gaan vissen. Alles of niets voor die ene vadsige tante die daar ongetwijfeld nog ligt. Het levert nog één mooie baars op maar die vadsige tante laat zich niet meer zien. Ach het was het gokje waard en het zegt eigenlijk ook wel genoeg dat we het risico nemen om een mooie te vangen. Dan hebben we er in ieder geval genoeg gevangen, nietwaar? We blijven vissen totdat we genoodzaakt zijn om naar de helling te varen waar Fernando ons voor de laatste keer staat te verwelkomen. Het is mooi geweest. Het vissen zit erop…. of toch niet?

Wanneer we uitgeslapen wakker worden op de laatste officiële visdag weten we dat het vandaag niet meer gaat gebeuren. Geen boot, veel wind en met regelmaat fikse buien. We hebben een goede keuze gemaakt om niet bij te boeken. Paul is bijna ingepakt en houd het voor gezien. Ik houd nog een kleine slag om de arm om misschien een mini sessie te doen met de andere boys. Als we bezig zijn met onze voedsel voorraad te halveren krijgen Bryan en ik toch nog de kolder in de kop. We hebben een kort moment van een uurtje of twee waarbij het niet zal regenen en dus besluiten we beide één hengel mee te nemen met slechts een paar aasjes en nemen de gok. Ik heb toch niet voor niets dat extra paar schoenen meegenomen want deze gaan echt serieus goor worden vrees ik. Voor ik het weet staan we aan de waterkant met als doel het vangen van de laatste largemouth van deze trip. Ik zou het stiekem toch wel heel tof vinden. Het is toch wel wat, op je vijftigste ergens in de “middle of nowhere” op je trimpies langs een of andere bergwand naar beneden te klauteren om nog zo’n beest te vangen. Ik ben niet goed bij mijn hoofd…and i love it!

Het grappige is dat we ook niet eens lang hoeven te wachten voordat we de eerste vis op de kant hebben. Bryan pakt vrijwel direct een bass tussen de bossen vandaan en ook hij is blij met zo’n vis. Prachtig! Een kort moment later is het mijn beurt en vang ik zoals wel vaker deze vistrip een snoekje, goh….niet verwacht? 😉 Gaandeweg vangen we zo eigenlijk best wel een beetje vis bij elkaar. Bryan weer een bass en ik wéér een snoekje, Bryan weer een bass en ik…..ik niet! Op het allerlaatste gedeelte een kleine tweeënhalf uur verder mag ik dan tóch nog één keer juichen. Ik pak de eerste bass van vandaag en het is ook tegelijkertijd de laatste van deze trip. We kunnen niet verder en dus moeten we stoppen. Het idee van Bryan om nog even naar de trailerhelling te gaan om daar nog even van de kant te vissen word verworpen aangezien we ook nog moeten pakken en dineren. Aan alle goede dingen komt een einde en zo ook aan onze trip. Het is tijd om in te gaan pakken!

Wanneer we op de laatste dat wakker worden kunnen we alleen maar terug kijken op een zeer geslaagde trip. We zaten behoorlijk dicht bij de perfecte timing maar daar moet je natuurlijk ook een beetje geluk bij hebben. Het weer werkte mee, de vissen waren vooral wat later in de week behoorlijk actief met goede vangsten en blije gezichten als gevolg. Met een totaal van zesenvijftig gevangen largemouths kunnen we niet anders dan tevreden zijn. Ook op Fernando hebben we niets aan te merken, alles was goed geregeld met keurige boten, dagelijks een volle tank benzine, keurig de bonnetjes van de gemaakte kosten en zo af en toe een vistip van de meester himself. Top! Wanneer we weer voet op Nederlanse grond zetten is het aftellen weer begonnen. Vroeg, maar je kan er maar mee bezig zijn. Tot de volgende keer…