Spanje Caspe 2015

(30-05-2015) Na maanden van voorbereiden is het op zaterdag, vroeg in de morgen tijd om te vertrekken. Ed en ik, wij zijn maatjes vanaf het moment dat onze tienerjaren nét gingen beginnen. We gaan dus een lang eind terug in de tijd. Aangezien het voor Ed en mij lang geleden was dat wij samen op avontuur gingen moest het dit jaar maar weer eens gaan gebeuren. Ons doel stond al een tijdje vast. Het vissen vanuit de bellyboat bevalt ons goed en na een jaartje of wat op snoekbaars werd het tijd voor een andere uitdaging. Met de belly op europa’s grootste rover…Meerval….

Na een overnachting in Frankrijk en in totaal zestien uur rijden komen we toch behoorlijk fris en fruitig aan in Playas de Chacon, dicht in de buurt van het alom bekende Caspé. We hebben onze huisvesting gevonden bij Ebro Total Fishing  van Bennie en Monique. Na een warm welkomst en een overheerlijk smakend pilsje worden door Ben meegenomen voor een tour op zoek naar de beste stekken om onze bellyboaten de volgende dag te water te laten. Eigenlijk wilden we nog dezelfde dag gaan hengelen, maar deze waardevolle informatie is belangrijker dan een paar uurtjes etteren zonder enige kennis van zaken. Na het aanzicht van een aantal schitterende stekken besluiten we om maandag in de buurt van Isla Mediana te vissen. Redelijk helder, maar vooral een leuke entourage én het te water laten van onze boten is absoluut géén probleem.

Wél word ons verteld dat het op dit moment een taaie aangelegenheid is om meerval te vangen, aangezien de meerval in de paai zit en er ontzettende grote hoeveelheden speldaas aanwezig zijn zal het zéker in de bellyboat niet gemakkelijk worden om een meerval in de boot te krijgen. “Ach..” denk ik in eerste instantie, er zitten er genoeg en de verhalen over moeilijke vangsten worden weg gehoond met de nodige dosis humor en stoerdoenerij. We gaan gewoon een dikke meerval landen deze week. In een eerste instantie heerlijke hitte laten we maandag morgen onze boten te water. De wolken met speld aas zijn inderdaad niet te geloven zo groot. De fishfinder loopt vanaf de bodem tot een meter of vier a vijf daarboven compleet vol, soms voorzien van een opening met een duidelijk zichtbare grote schim. Overduidelijk doet vriend meerval zichzelf tegoed aan de massaal aanwezige alvertjes. We vissen gewoon volgens plan. De eerste uurtjes in de morgen gaan we proberen met kunstaas te vissen om vervolgens over te stappen op het klonken met skirts voorzien van dauwwormen. Ed krijgt wel de nodige actie op kunstaas, maar verder dan wat tikken op de hengel komen we niet. Bij mij blijft het stil en ik besluit dan ook wat eerder dan verwacht over te stappen op het klonken. Het lijkt me eerlijk gezegd ook wel een hele leuke manier van vissen. Niet veel later zien we de eerste “stijgers” richting onze dauwwormen gaan. Wat een spannend gezicht is dat zeg!! De inspectie van het aas duurt enige seconden tot soms wel een dikke minuut, maar tot een volle aanbeet komt het voorlopig nog niet. Toch hebben we allebei het gevoel dat het wachten is op die ene beuk. In de middag, wanneer het zweet van onze lichamen gutst worden de stijgers meer en meer en inderdaad komen nu de eerste duidelijke aanbeten van de dag. Heel voorzichtig word er aan de wormen geplukt en de aanbeten die we krijgen worden niet verzilverd door het daadwerkelijke vangen van een meerval. Helaas steekt rond een uur of vier in de middag de wind op en zijn de meervallen op de een of andere manier niet meer geïnteresseerd in ons aas. Na een korte pauze om te kijken of de wind afneemt besluiten we om te stoppen en de volgende dag verder te kijken. Er word een tactisch plan neergelegd voor de volgende dag. We gaan een nieuw spot aan doen. El Dique, een mooie rechte rotswand boven water met een mooie rommelige bodem ervoor, voorzien van de nodige grote rotsblokken, sleuven en gaten. Daar moet het gaan gebeuren. Na een overheerlijke avondmaaltijd en een pilsje op deze uitstekend verlopen dag duiken we onze mandjes in en gaan we vol goede moed verder. 

Het beloofd een bloed hete dag te worden. Rond de 35 graden Celsius. Rond negenen zijn we op onze plaats van bestemming, El Dique. We moeten even voorbij de jachthaven flipperen alvorens we op de stek zijn, maar da’s geen probleem. We werpen eerst de boel af met kunstaas want dat is toch onze beoogde manier, maar na een klein uurtje vissen zijn we aan het eind en gaan we klonkend terug naar het begin. Resultaat? No Fish, zelfs geen enkele stijger. Hoe veel werk het ook is om weer in te pakken, we besluiten het tóch te doen en gauw te verkassen naar isla Mediana. Het inpakken met 35 graden Celsius is geen pretje maar we weten waarvoor we het doen! Een kleine anderhalf uur later liggen we weer in het water. Eerst even bijkomen met een slokje water en een appeltje, en op naar de meerval….

Zodra we in het water liggen zien we de eerste stijgers al weer. Duidelijk is het, dat hier in elk geval voldoende vis zit. Het duurt wel eventjes voordat we op de échte goede stek zitten, maar als we daar uiteindelijk aankomen krijgen we met behoorlijke regelmaat weer tikken op de top. Het moet en zal toch zeker wel een keer gaan gebeuren? En inderdaad, in eerste instantie ben ik degene die het spits mag afbijten…. Na behoorlijk wat aanbeten en missers blijft er dan eindelijk eentje hangel aan de dreg. Het is geen grote meerval, eerder een baby’tje, maar hoe dan ook is deze vis erg welkom vanwege alle geleverde inspanningen van de ochtend hiervoor. Mooi zo! Een visje rond de zestig a zeventig centimeter laat zich fotograferen en vervolgens zien we de vis weer terug zwemmen naar één van zijn waarschijnlijk vele schuilplaatsen. Een kleine tien minuten later is het ook Ed zijn beurt om te sporten met zijn eerste meerval ooit. Ook dit is geen hele grote vis, maar ook voor hem, en zéker omdat het zijn eerste meerval is een ontzettend welkome vis. Deze is ietsje groter maar nog geen vis van het “wauw” kaliber. Het maakt niet uit, we hadden ook geen wereldwonderen verwacht. De tweede dag levert in ieder geval vis op en de beoogde vis die we graag wilden vangen. In volle concentratie vissen we verder wat nog een fraaie maar helaas verspeelde vis voor Ed oplevert en nog wat wispelturige aanbeten voor allebei….

Rond een uurtje of vier in de middag krijgen we helaas weer te maken met die ontzettend irritante wind. In eerste instantie ben je zó blij met een vleugje wind, uiteraard in de hoop dat het daarna weer rustiger word. Maar het kloterige is dat de wind alleen maar toe neemt en harder en harder word. We blijven het proberen, maar het opvallende is dat zodra de wind opkomt en de golven beginnen te groeien, de stijgers niet meer komen en de aanbeten ook achterwege blijven. Ja heel af en toe zien we een steiger, maar door de uitermate voorzichtige benadering van onze vriend meerval en de door de onstuimige deining en daardoor moeizame aanbieding komen de dauwers en de meervallen niet nader genoeg. Voor de tweede dag op rij zijn we genoodzaakt te stoppen door de wind. We komen gewoonweg niet vooruit met die belly, sterker nog….we gaan eerder met de wind mee en geraken we dus verder van de plaats waar we er uit moeten. Onderweg naar de lodge maken we plannen voor de volgende dag. Eigenlijk hoeven we niet veel tegen elkaar te zeggen want zoals altijd zitten we, zonder dat we het van elkaar weten op hetzelfde plan. We gaan lichter vissen in de hoop dat de meerval het aas gemakkelijker naar binnen zuigt waardoor we dus meer vissen gaan vangen. Heerlijk zo’n vismaat waar je niets tegen hoéft te zeggen maar áls je dan wat zegt eigenlijk direct begrijpt waar je heen wil! Een ding is duidelijk, morgen moet er meer vis uitkomen…het kan niet anders…

De volgende morgen gaan we vroeger op pad dan gewoon. Ondanks de opmerking van Ben dat het niet nodig is omdat de vis pas met de zon op het water gaat azen, willen we het tóch proberen. We gaan de hele dag klonken met wormen én zoals gezegd met lichtere loodgewichten versierd met een rubber squidje en een dot wormen natuurlijk. Soms is eigenwijs zijn natuurlijk heel goed, maar in dit geval niet want er gebeurt gewoon helemaal niets. De combinatie van het kunstaas met levend aas ziet er gewoon prima uit, maar de aanbeten blijven gewoonweg uit…. Eerlijk gezegd snappen we er helemaal niks van, want zelfs in de periode dat we normaal gesproken al veel activiteit zien op de fishfinder blijft het rustig. Ed besluit om terug te grijpen naar zijn oude vertrouwde klonck teaser en ongelooflijk maar waar staat hij nog geen vijf minuten later met een kromme hengel. Huh? Hoe maak je een visserij die al moeilijk is nog moeilijker? Ze laten het naar ons idee beter gepresenteerde en verfijndere aas links liggen en de zwaardere teasers trekken wél de aandacht?! Geen verbetering dus! Ondertussen heeft Ed zijn visje binnen de boot en nemen we natuurlijk gauw nog even een fotootje voor het archief!

Nou ja, het “oude” systeem werkt, dus dan maar teruggrijpen náár en hopen óp een meerval die zorgeloos de wormen naar binnen gaat slobberen. Maar hoe goed ik ook mijn best en mijn concentratie tot het maximum voer, het wil voor mijn persoontje gewoon niet lukken. Lichte aanbeten op het aas verraden dat de vis zeker geïnteresseerd is, maar ze pakken zo ontstellend moeilijk. Drie aanbeten op de top, vervolgens opdraaien en erachter komen dat alle dauwwormen zonder pardoes van de haak geplukt zijn. Keer op keer op keer…. Ik word er moedeloos van! Om de meerval nóg dichter op de dreg te krijgen ga ik de dauwers dubbel rijgen zodat ze minder ver naar beneden hangen. Aanbeet….mis, aanbeet…mis, aanbeet…hangen..los, aanbeet mis….aarghhhh…. Ik zit mijzelf op te vreten, ben ten einde raad. Ed vangt gelukkig nog een kleintje en als ik dan vervolgens nog een paar vissen “mis”, de wind wederom hard opkomt besluit ik om flink teleurgesteld toch ook wel pissed off terug te varen naar de plaats waar we het water in doken. Gelukkig heb ik een begripvolle vismaat, die weet wanneer hij zijn mond open kan trekken en wanneer het beter is van niet. Hij blijft nog even hangen, komt langzaam flipperend en werpend met kunstaas terug en ziet een inmiddels wat opgeknapte maat foto’s van hem maken waaruit blijkt dat het wel weer gaat. Een ding is duidelijk, we zijn er beide van overtuigd dat het morgen anders moet. We zeggen Isla Mediana voorlopig vaarwel en we besluiten om dag vier te verkassen naar Chiprana. Onderweg naar de lodge rijden we eventjes naar Chiprana om te kijken waar we onze boten te water kunnen laten. Een totaal andere omgeving, het water veel en veel troebeler en zeer waarschijnlijk meer vis vanwege de grote hoeveelheden pellets die hier door de passieve vissers op meerval gedumpt worden. We zijn aangekomen op Pellet Alley!

Na het geweldige avond eten, wat overigens iedere avond geweldig in elkaar gedraaid word door Ben en Monique, nemen we  onder het genot van een pilsje nog een en ander door voor de volgende dag om daarna lekker relaxed het mandje in te gaan. De volgende morgen, na het ontbijt en een paar bakken koffie, gaan we weer op pad. Deze keer hebben we naast onze vertrouwde dauwers ook nog “twee dagen in de zon gerijpte” verse squids bij ons voor de nodige extra geur. Als Ben het zakje uit een emmer te voorschijn haalt word er daadwerkelijk een walgelijke lucht verspreid over het terrein van de lodge, wat logischer wijs niet in dank word afgenomen door Monique….en gelijk heeft ze!! Wat een ontzettend gore lucht zeg…bléh…je krijgt er kippenvel en kots neigingen van. Ed en ik lachen erom, maar dan wel een klein beetje als een boer met kiespijn zullen we maar zeggen. Als we alles weer gepakt hebben, inclusief de kakelgore squids, gaan we onderweg naar Chiprana. Deze dag gaan we een gave tocht maken, en hopen op een tof resultaat. Van te voren hebben we al besloten dat als we deze dag geen resultaat halen, wij vrijdag (de laatste visdag) op pad gaan met Bennie. Niet vissen op meerval, maar vissen op largemouth bass. Duidelijk mag zijn dat we liever geen largemouth vangen, want dat zou betekenen dat we een paar dikke meervallen getrokken hebben. Laten we hopen op dat laatste, want eigenlijk zijn we er wel aan toe. Na het geweldige avond eten, wat overigens iedere avond geweldig in elkaar gedraaid word door Ben en Monique, nemen we  onder het genot van een pilsje nog een en ander door voor de volgende dag om daarna lekker relaxed het mandje in te gaan. De volgende morgen, na het ontbijt en een paar bakken koffie, gaan we weer op pad. Deze keer hebben we naast onze vertrouwde dauwers ook nog “twee dagen in de zon gerijpte” verse squids bij ons voor de nodige extra geur. Als Ben het zakje uit een emmer te voorschijn haalt word er daadwerkelijk een walgelijke lucht verspreid over het terrein van de lodge, wat logischer wijs niet in dank word afgenomen door Monique….en gelijk heeft ze!! Wat een ontzettend gore lucht zeg…bléh…je krijgt er kippenvel en kots neigingen van. Ed en ik lachen erom, maar dan wel een klein beetje als een boer met kiespijn zullen we maar zeggen. Als we alles weer gepakt hebben, inclusief de kakelgore squids, gaan we onderweg naar Chiprana. Deze dag gaan we een gave tocht maken, en hopen op een tof resultaat. Van te voren hebben we al besloten dat als we deze dag geen resultaat halen, wij vrijdag (de laatste visdag) op pad gaan met Bennie. Niet vissen op meerval, maar vissen op largemouth bass. Duidelijk mag zijn dat we liever geen largemouth vangen, want dat zou betekenen dat we een paar dikke meervallen getrokken hebben. Laten we hopen op dat laatste, want eigenlijk zijn we er wel aan toe.Na het geweldige avond eten, wat overigens iedere avond geweldig in elkaar gedraaid word door Ben en Monique, nemen we  onder het genot van een pilsje nog een en ander door voor de volgende dag om daarna lekker relaxed het mandje in te gaan. De volgende morgen, na het ontbijt en een paar bakken koffie, gaan we weer op pad. Deze keer hebben we naast onze vertrouwde dauwers ook nog “twee dagen in de zon gerijpte” verse squids bij ons voor de nodige extra geur. Als Ben het zakje uit een emmer te voorschijn haalt word er daadwerkelijk een walgelijke lucht verspreid over het terrein van de lodge, wat logischer wijs niet in dank word afgenomen door Monique….en gelijk heeft ze!! Wat een ontzettend gore lucht zeg…bléh…je krijgt er kippenvel en kots neigingen van. Ed en ik lachen erom, maar dan wel een klein beetje als een boer met kiespijn zullen we maar zeggen. Als we alles weer gepakt hebben, inclusief de kakelgore squids, gaan we onderweg naar Chiprana. Deze dag gaan we een gave tocht maken, en hopen op een tof resultaat. Van te voren hebben we al besloten dat als we deze dag geen resultaat halen, wij vrijdag (de laatste visdag) op pad gaan met Bennie. Niet vissen op meerval, maar vissen op largemouth bass. Duidelijk mag zijn dat we liever geen largemouth vangen, want dat zou betekenen dat we een paar dikke meervallen getrokken hebben. Laten we hopen op dat laatste, want eigenlijk zijn we er wel aan toe. We besluiten enigszins genoodzaakt door de bocht bij Chiprana te flipperen. Een behoorlijk stuk, maar dat maakt niet uit, we hebben de tijd. Allereerst gaan we op zoek naar de rivierbedding die uiteindelijk meer aan de overkant blijkt te liggen. Klonkend met een cocktail van naar een lijk stinkende squid en dauwers krijg ik de eerste stijger van de dag, en wát voor een! Deze vis moet gewoon dik twee meter zijn, want de banaan op de fishfinder reikt over het gehele scherm. Stijgend tot ongeveer anderhalve meter onder de bellyboat is het toch best raar dat je weet wat er onder je ligt, maar tegelijkertijd onwijs vét dat het gebeurt! Helaas gebeurt hier precies hetzelfde als op de andere stek. Veel stijgers, maar wederom geen aanbeten en zo flipperen we verder door de machtige ebro. Eigenlijk weten we nu wel in onze achterhoofden dat het vreselijk moeilijk gaat worden…

Als we eenmaal door de bocht zijn en de wind wéér op steekt zoals het iedere dag doet, weten we dat onze kansen met de minuut afnemen. Zo ontzettend balen. We besluiten even in een beschermd hoekje de benen te strekken en wat te drinken. We overleggen eventjes en besluiten om ermee te stoppen. De ergste teleurstelling hadden we gisteren al gehad, dus het erbij neerleggen dat we deze trip geen twee meter gaan vangen is niet moeilijk. In een recordtijd en gelukkig met wind mee bereiken we de eindbestemming. We gaan niet achteruit kijken maar vooruit kijken. Morgen gaan we wat anders doen. We gaan het proberen op Largemouth. Nog vóór het avondeten zijn de boten schoongemaakt en opgeruimd en ligt alles alvast klaar voor de terugreis van zaterdag. Elk nadeel heeft zijn voordeel, we hoeven die dag in ieder geval niet te haasten. Het vizier staan nu op morgen. Largemouth bass! Wat zal morgen ons gaan brengen…?

Gelukkig staat het bod van Ben om met hem mee te gaan nog steeds. Doel is om ‘s ochtends na het ontbijt te vertrekken naar mas de la punta, een dik half uur rijden. Mas de la punta is plek waar de plaatselijke bass club gehuisvest is, al is er deze dag maar weinig activiteit. Het maakt niet uit, sterker nog, we hebben het rijk voor ons alleen. Bij aankomst zien we het heldere water, wat volgens Ben nog niet zoveel voorstelt, want beweert hij, het word nog veel helderder. Onze interesse is gewekt. Wat is er nou mooier dan vissen op zicht en zien wat er gebeurt. Na ruim een half uur varen duiken we de eerste koof in. Een van de velen die Caspé rijk is….

Het is natuurlijk even wennen hoe we het beste kunnen en willen vissen. Ben vist zelf met de vliegenhengel, Ed met de dropshot en ik ben bezig met weedless craws. Het is afwachten wanneer er wat gaat gebeuren. Ondertussen kan ik haast niet geloven dat de vis gevangen word in zulk helder water. Met gemak kijken we een meter of drie diep en ieder schaduw vlakje van bijvoorbeeld een steen over een steen is een potentiele huiskamer voor een largemouth. Supergaaf uiteraard en doordat we gestaag vooruit komen op de electromotor kunnen we worp na worp na worp maken zonder dat we een stukje water dubbel af vissen. De ene stek is nog mooier dan de andere en het gaat maar door en het gaat maar door. Waanzinnig. Gelukkig zien we letterlijk en figuurlijk een compleet andere kant van Caspé. De eerste largemouth bass die we tegenkomen ligt helemaal aan het einde van de koof, maar wat we ook proberen om deze vis te verschalken, het wil maar niet lukken. Geïnteresseerd is ie wel, maar bijten…ho maar! Geeft niets, we kunnen op deze manier goed ondervinden wat we moeten doen om deze krachtpatser te pakken te krijgen. Het blijkt dat deze largemouth haar nest aan het bewaken is, en daarom is alles wat in de buurt komt een potentieel gevaar. Keer op keer werpen we richting het nest, wat gevolgd word door een agressieve houding. Aan komen zwemmen, goed onderzoek doen naar het “gevaar” en als de diagnose ongevaarlijk blijkt, dan gaat ze weer verder met haar ronde. Het zijn bijna menselijke handelingen…. Als we uiteindelijk over het nest driften zie je daadwerkelijk een kleine kluwen visjes dicht op elkaar. Met het blote oog nauwelijks te zien, maar door de schaduw op de bodem overduidelijk zichtbaar. We besluiten om de vis verder met rust te laten en onze heil elders te gaan zoeken. Koven zijn er genoeg en largemouths ook dus het vangen van zo’n vis, ook al is dat soms helemaal niet gemakkelijk, gaat deze dag zeer waarschijnlijk geen problemen opleveren. Het is wel supergaaf om te zien hoe geïnteresseerd een vis kan zijn en tóch zijn cool kan behouden en klakkeloos wegzwemt of dat het hem nooit wat heeft gedaan. We verlaten de stek met ondiepe platen, rotswanden en omgevallen bomen die hun plek voorgoed onder water gevonden hebben en gaan op zoek naar een vergelijkbare biotoop. Gelukkig kan Ed ietwat later onze eerste largemouth van de dag en zijn allereerste largemouth ooit vangen. Ik vind het zo kicken voor hem. Nieuwe vissoorten zijn altijd goed om te vangen en zulke soorten vergeet je natuurlijk nooit meer. Hij blij, ik blij, Ben blij…allemaal blij…

Stiekem ben ik wel een beetje jaloers, want wat zou ik ook graag weer eens met zo’n baars op de foto willen. Onverminderd doorvissen is het motto en dan zal hij vanzelf wel komen, en uiteraard blijven genieten van de dingen die je om je heen ziet en wat je om je heen ziet gebeuren. Op de ondieptes zien we met enige regelmaat karpers stofzuigeren naar een lekker hapje. Als Bennie tegen mij zegt dat ik mijn kunstkreeftje in de stofwolk moet werpen als ik een karper wil vangen, kijk ik hem eerst zeer verbaasd aan. Huh…wat? Ach, “what the heck” we doen het gewoon en we zien wel wat er gebeurt. Ik werp het kreeftje in de stofwolk…laat hem zakken…vervolgens trek ik hem uit de stofwolk en zie een karper zeer geïnteresseerd kijken en mijn aas volgen. Als ik vervolgens stop met draaien en de kreeft op de bodem laat liggen waagt de karper een poging. Een lichte tik op de hengel verraad een werkelijke opname. Aanslaan en….”hangen”!!!  Er word flink gelachen aan boord en met een big smile word een mooie karper gedrild aan ultralight materiaal! Topvisserij, en oke…ik heb in Nederland heus wel eens een karper aan kunstaas gevangen, maar van gericht op karper vissen met kunstaas heb ik werkelijk nog nooit gehoord! Na een stevige dril met een aantal flinke runs de diepte in komt de vis uiteindelijk moe gestreden langs de boot en kunnen we dit moment vereeuwigen met een leuke foto..

De interesse is wel gewekt, en telkens als we weer een paar van die karpers zien stofwolken worden er wat worpjes gemaakt. We vangen in deze dag in totaal vijf karpers waarvan de grootste rond de tien kilo zit. Als je niet op past dan vergeet je het doel wat je had, namelijk het vangen van largemouths en dus gaan we vanaf dat moment weer volgas op zoek naar die schitterende vis en word de karper verder met rust gelaten. De laatste koof die we in duiken voor deze dag is er een die ontzettend lang is, maar zeker de moeite waard. We komen uiteindelijk terecht op een ondiep plaatje waar behoorlijk wat bassen zich verzameld hebben. De uurtjes hiervoor waren niet geweldig, overigens wel ingecalculeerd door Bennie maar een kleine boost zou zeer welkom zijn voor het verdere verloop van deze dag. Gelukkig worden we op onze wenken bediend want binnen zeer korte tijd weten we toch behoorlijk wat vis te vangen. De fel begeerde bass op de streamer komt er voor Ben, Ed vangt ook nog een bass en voor mijzelf twee largemouts én hoe kan het ook anders, een wederom een mooie schubkarper. Yesss, life’s good! En ondertussen schuiven we gewoon wat verder de koof in….

Het is inmiddels al 19:00 uur als we op de laatste stek van de dag aankomen, en aangezien we rond acht uur in de avond eten, weten we dat we vrijwel zeker te laat zullen zijn. We doen nog snel een aantal worpen wat direct vis en zelfs een heuse dubbel oplevert, en wat overigens ook de de verhouding weergeeft tussen de meester en de leerling…haha. Ben vangt een mooie maat bass, en de mijne kan ik net tussen mijn vingers vast houden, maar dat mag de pret niet drukken. We zijn eigenlijk best blij dat we onze vakantie op déze manier kunnen beëindigen. Het was een heerlijke dag relaxen, zonder flippers rond de voeten of de beentjes in het water. Gewoon met het verstand op nul heerlijk vissen en genieten van wat Caspé allemaal te bieden heeft. Helaas komt er ook aan deze dag een einde en moeten we ook deze topdag afsluiten. Spullen inpakken en op naar de overheerlijke avondmaaltijd.   

De volgende morgen. Vandaag is de dag dat we de lange reis terug naar huis gaan maken. Met een hele dikke helaas wel te verstaan, want in alle opzichten was dit wél een vakantie om niet te vergeten. In eerste instantie teleurstellend als het ging om ons eerste doel, maar voor de rest op alle fronten een hele dikke plus en zeer positief bevonden. Het verblijf op het kamp was top! Gastvrouw Monique deed méér dan haar best om alles in goede banen te leiden en werkelijk niets was teveel. In de morgen gewoon een gezellig praatje met een lekker bakkie koffie en in de avond een overheerlijke maaltijd met alles erop en eraan. Telkens weer was het eten zeer smakelijk en er was altijd genoeg. Met Bennie als hulp kok en bovenal uitstekende visgids (want vissen dat kan hij) is het cirkeltje rond. Ik zou mij niet veel meer kunnen en willen wensen. Daarnaast ben ik sinds lange tijd met mijn maatje 4 life en vismaat Ed weer eens op pad geweest, en zonder dat er ook maar één onvertogen woord gevallen is, hebben we de hele week plezier gehad. Natuurlijk heb ik wel eens een pesthumeur gehad, vooral veroorzaakt door een te fanatieke drive om een grote vis te vangen….en als dat dan niet lukt, dan is de teleurstelling met alle daarbij behorende symptomen een feit. Een vismaat begrijpt wanneer hij je met rust moet laten, wanneer niet, en wanneer het tijd is om wat te zeggen. Puntje bij het paaltje zaten we altijd op één lijn. Wat ik dacht werd korte tijd later gezegd door Ed en andersom. Wat ik mij altijd heb beseft is dat we samen op een avontuur waren en dat je zoveel mogelijk moet opzuigen van het geen er om je heen gebeurt, want vóór dat je het weet is het weer voorbij. Kortom, genieten dus! ….en dat hebben we gedaan. Bij thuiskomst is de eerste gedachte dat deze manier van vissen mede door de lastige omstandigheden niet voor herhaling vatbaar is, maarrrr….na het tikken van dit verhaal en de good memories van deze trip is het nog te vroeg om te zeggen dat dit een definitief einde is, sterker nog…ik heb het gevoel gehad dat het vangen van meerval op deze manier en op deze plaats nog steeds heel goed mogelijk is, maar dat door bepaalde omstandigheden het deze keer te lastig was. Terug naar de tekentafel dus en nog eens goed uitpluizen wat de mogelijkheden zijn. We zijn dus nog verre van klaar met dit project!! Opsommend? Ik kan mij eigenlijk maar één zinnetje bedenken wat goed past bij dit verhaal….

we’ll be back!!