IN DUBIO…

Wanneer ik op woensdag de volgende sessie heb gepland kan ik je verzekeren dat het plannen deze keer niet van een leien dakje ging. Ik heb best zin om te vissen op zeebaars eigenlijk maar de wind is cruciaal. Met een voorspelling van windkracht twee lijkt niets in de weg te staan om een zeebaars sessie te gaan beginnen. Toch ben ik niet helemaal overtuigd, want met een noordwest draaiend naar noord zou het zo nog maar eens lastig kunnen zijn, zeker als ze er een windkrachtje naast zitten. Wanneer ik aan de waterkant sta en merk dat de wind harder is dan verwacht weet ik dat het een lastig verhaal gaat worden. Een half uurtje later zit ik alweer in de auto, onderweg naar de snoekbaars stekken, want gevist gaat er worden. Wanneer ik de buurt kom van mijn beoogde stekkie bemerk ik dat ik niet de enige ben die vanavond op snoekbaars wil gaan vissen. Het is gewoon druk aan de waterkant, phoe! Even mopperen en weer door. De volgende stek is in ieder geval niet bezet en dus kan ik, zo’n drie kwartier later eindelijk mijn kunstaas uitlaten. Worp één is direct raak, die zal ik wel verdiend hebben dan. 🙂 Worp twee is ook raak, najaaa… toch wel een lekkere binnenkomer. De eerste is een snoekbaars, de tweede een baars. Ook nummer drie en vier komen van deze stek waarna ik eigenlijk genoodzaakt van deze dam af moet vanwege het hoge water.

De volgende stek begint wat stroef, maar wanneer ik een beuk op de hengel krijg en stiekem naar beneden kijk, zie ik een dikke roofblei tevoorschijn komen. Wow! Die zag ik even niet aankomen. Niet veel later mag ik met een dikke dikke zeventiger op de foto. Deze vis maakt mij blij! Wát een vis en wat een gevecht op zo’n licht stokkie. Helemaal ongeschonden kom ik niet uit deze strijd want helaas heeft mijn schepnet het met deze vis begeven en ben ik genoodzaakt te verkassen naar een andere stek want als ik onverhoopt nóg zo’n vis zou haken kan ik geen kant op. De volgende stek levert deze keer jammer genoeg geen vis op en na een half uurtje besluit ik terug te gaan naar de auto. Het is ook gewoon tijd om naar huis te gaan. Toch kruipt het bloed niet waar het gaan kan en doe ik onderweg naar de auto nog één stekkie aan. Als ik na een minuut of vijf aan mijn laatste worp begin krijg ik dan toch nog die bonus vis van de avond. Een hele dikke baars pakt op het allerlaatste moment nog mijn aasje. Achtenveertig centimeter!! Holy shit! Dit zijn toch de mooiste avondjes, onverwacht en toch heel goed. Blij stap ik in de auto, eindelijk wat mooie vis…op naar de volgende maar weer….