BLIJE BAKKES…

Het is maandagmiddag wanneer het tijd is om de volgende sessie te gaan maken. Deze keer ga ik op pad met Dennis én Rick om te kijken of we misschien een snoekbaarsje kunnen verschalken met een eventuele uitwijk naar fint want, zo lijkt het, het weer is er goed voor. Toch heb ik mij een beetje vergist want daar waar ik een zwakke wind verwacht is weerbeeld duidelijk aangepast. Wanneer ik voor de zekerheid nogmaals kijk zie ik dat de wind fors is met een westzuidwest vijf met stoten naar zeven. Waaah, is nie tof! De snoekbaars lijkt mede daardoor nagenoeg onbereikbaar en het finten zal ook niet alles zijn. Het zoeken van een plekkie uit de wind is dus een must om van deze sessie wat fatsoenlijks te maken. We besluiten na drie kwartier pielen om het snoekbaarzen te laten voor wat het is om dan maar te verkassen naar het aavee erretje in de hoop wat zeebaarsjes te strikken. De weg ernaartoe is een grotere uitdaging want wegens een wegafsluiting moeten we via de tunnel dóór de tunnel om er te komen. Gelukkig lukt dat zonder al te veel ellende en staan we een klein halfuurtje later met z’n drieën uit de wind aan het water. Niet veel later worden de eerste visjes gevangen. Ach, bij gebrek aan beter kan je hier toch best lekker vertoeven. We besluiten niet direct in de stroom te gaan vissen maar ons geluk wat verder weg te beproeven. Dat is geen slecht idee zo blijkt, want niet veel later mag ik het eerste baarsje van dichtbij bekijken.

Het is nog niet groot, maar wél wat groter dan het grut wat er in het stroompje ligt. Rick kan zich niet meer inhouden en gaat richting stroompje. Zijn blije bakkes verraadt dat het hem goed afgaat. Wanneer ook Dennis zijn zeebaarsje heeft gevangen en “de concurrentie” naar huis gaat om het eten klaar te gaan maken pakken ook Dennis en ik onze kans om nog even te harken in het stroompje. Soms vergeet je even hoe leuk het is om die kleine knakkers te vangen. Die aanbeten zijn echt kneiterhard en alleen dat al zorgt voor blije koppies bij ons alle drie. Op Rick staat geen maat, die blijft ze maar vangen terwijl de oudjes gewoon met regelmaat een baarsje tikken. Een uitdaging is het niet echt, maar af en toe iets geks doen zoals bijvoorbeeld een klein oppervlakte aasje eraan gooien en ze daar dan weer op vangen geeft dan weer een bevredigend gevoel. Als na anderhalf uur de concentratie weg ebt en het getijde op zijn eind is vind ik het ook wel weer mooi geweest. “It was fun while it lasted” zeggen ze dan. Tijd om naar huis te gaan en de kip te gaan marineren. Op naar de volgende keer…