DONE DEAL…

Wanneer mijn lieftallige ega een weekje of wat geleden tegen mij zegt dat ze een zondag zonder mij op pad gaat word mijn plannetje ook snel gesmeed. Ik ga een zondagje vissen met Paul. Dat ik in het weekend vis mag vrij uniek genoemd worden en dus word er in de handjes gewreven en is het plan ook snel duidelijk. We gaan richting de rivieren om een dagje te “vanalleswatten”. Baars, snoekbaars, roofblei, het maakt ons eigenlijk niet uit. Alleen dat weer hé! Hoe dichterbij het komt, hoe slechter de berichten zijn en dat doet ons uiteindelijk beslissen dat we dit keer maar dichtbij huis moeten blijven om zodoende wat beter in te kunnen spelen op de omstandigheden. Zo gezegd zo gedaan. Het word sowieso de dag van de omslag maar vooralsnog is het vroeg in de morgen al goed toeven in de korte broek. We besluiten eerst op roofblei te gaan vissen, maar na een uurtje of anderhalf zonder enig teken van leven besluiten we te verkassen naar het volgende stekkie. Even heel kort door de bocht. Stek één geeft dus niets, stek twéé niet, stek drie niet, stek vier niet en ook op stek vijf blijft het ijzingwekkend stil totdat ik een schooltje baarsjes vind, nog geen twintig centimeter diep, die mij uiteindelijk van de nul af haalt. Na een stuk of tien van die rakkers te hebben gevangen word het tijd om een nieuw plan te smeden. We gaan letterlijk terug naar af. Terug naar onze roofblei stek maar nu met een ander getijde en dát dames en heren leidt uiteindelijk tot de sleutel van succes. Daar waar het in het begin nog stil is komt in de verte een groepje meeuwen dichterbij die overduidelijk aan het duiken zijn op iets lekkers…

Daaronder komt regelmatig een stel vinnen boven water, een tafereel wat ik nog niet vaak heb gezien. Paul werpt zijn pilker waarna nagenoeg direct een kromme hengel volgt. Niet veel later mag hij zijn eerste roofblei van het seizoen van dichtbij bewonderen. Het blijkt de start van een “feed frenzy” van anderhalf a twee uur waarbij vriend roofblei vaak met meerderen tegelijk door het oppervlakte splashen. Prachtig én tegelijkertijd frustrerend want “pakken” doen ze maar af en toe. Nadat roofblei twee voor Paul zich uit het net heeft gewurmd is het me-time en mag ook ik mijn eerste van de dag van dichtbij bekijken. Een mooie dikkert die na het kieken weer netjes teruggezet word. Goh, echt een mooie vis, blij mee. Ook nummer twee volgt vrij snel na nummer een en wanneer we even pauzeren en weer terug gaan naar de stek volgt na een tijdje ook nummer drie van de dag. Goh wat ben ik toch een mazzelaar. Na deze vis begint de activiteit stilletjes aan af te nemen en komen we zelf ook wel tot de conclusie dat het voor vandaag wel een “done deal” is. Het was taai vandaag, het was prachtig vandaag en voor het weer hadden we niet dichtbij thuis hoeven blijven. Op naar de volgende maar weer…